Bij het openen van mijn ogen weet ik het al, ik voel het aan mijn lichaam en hoor het in mijn gedachten, het is zo'n dag! Een dag als een zwarte bladzijde uit je boek, scheur het eruit steek de fik erin, een dag om te vergeten een dag om over te slaan.
Een uurtje later strompel ik naar beneden, koffie heb ik nodig, koffie en een peuk. De confrontatie met de spiegel wil ik kosten wat het kost vermijden maar helaas is dat onmogelijk en ik staar in een chagrijnige bek,mijn eigen bek wel te verstaan.
"Ik word oud," roep ik met een snik in mijn stem, vriendlief kijkt niet op of om vanachter zijn krantje en zegt: "is wel te hopen voor je ja." "Is wel te hopen voor je ja" jauw ik hem na, eikel! "Die Japanse aardbeving heeft ook huisgehouden in mijn kop,de kraters vallen erin, ik ga voor de botox,"zever ik door. "Ik ga mijn geld niet verspillen aan zoiets sufs Car," roept vriendlief vanachter zijn krant en voor hem is de discussie daarmee af.
"Ik ben dik, ik lijk wel een varken met die stalpoten, wat zeg ik 'varken' meer een vette zeekoe met morbide obesitas." Ik hoor vriendlief zuchten vanachter zijn krantje en ik weet dat zijn irritatiegrens onderhand bereikt is, maar ik kan niet stoppen het is een dwang ik moet het eruit gooien alsof een giftige slang bezit van mij heeft genomen en er alles uitspuwt.
"Vind je mij dik?" vraag ik aan vriendlief en kijk hem aan, show hem mijn dikke stalpoten , pak een vetrol bij mijn buik en schud het heftig heen en weer. "Nee Car ik vind je niet dik." Ondertussen prop ik een koek naar binnen, het zalige zoet is mijn enige troost in zulke barre tijden van emotionele ontdekkingen. "Dan moet je niet snoepen en meer gaan sporten,"zegt vriendlief doodleuk. "Zie je" roep ik verontwaardig, "je vindt mij dik, anders zou je dat niet zeggen!" Het humeur van vriendlief zakt naar het nulpunt, blert nog "ja joh jij je zin je bent een vieze vette dikke zeug, nou tevreden?" Met enige overdrijving stamp ik naar de keuken en zeg: "nou ben je tenminste eerlijk!"
Dochterlief komt de kamer binnen ziet mijn oorwurmen gezicht en vraagt wat er aan de hand is. "Ik ben te dik zeg ik plompverloren, en Aaltje liniaaltje," ik wijs met priemende vinger naar de bank, vindt dat ook. Dochterlief kijkt met een diepe frons vriendlief aan, maar die spuwt ondertussen vuur, "dat heb ik niet gezegd, brult hij, vrouwen ik zal ze nooit, nee sterker nog ik wil ze never nooit niet begrijpen! "Heb je weer zo'n dag mam?" zegt dochterlief met een zucht, "wordt zeker weer sla vreten vanavond?" "Ja gezond en weinig calorieën" concludeer ik, en zie ondertussen de blik van verstandhouding tussen dochter en vriendlief die net zoveel zeggen als: 'zeg maar niks want wat je ook zegt is toch niet goed.'
Dochterlief probeert me wat op te fleuren door te zeggen dat ik echt niet dik ben en zij vindt mij een mooie moeder. "Weet je mam mijn vrienden willen zelfs mee naar huis om jou te zien, je staat bekend als de "milf.' Mijn hersenen werken inmiddels op volle toeren, 'milf' denk ik godver ook dat nog, moet ik ook nog aan dat beeld voldoen?
"Jullie begrijpen er niks van, helemaal niks!" Ik stamp de kamer uit , terwijl mijn stem een octaaf hoger schiet en de optimisten nog naroep: "juist dat soort opmerkingen maken mij nou zo onzeker....
zaterdag 19 maart 2011
dinsdag 15 maart 2011
De reddende engelen
Onze kok gaat trouwen, de kok die zo van zijn vrije leventje genoot,veel stappen en zuipen waren hem niet geheel onbekend. Genietend en kwijlend bij het zien van mooie vrouwen in korte rokjes, hij kon er uren naar kijken. Onze kok was niet de mooiste kok en om zijn frustraties af te reageren dat hij toch weer alleen in zijn bed lag, lag onder zijn bed een jaarsalaris aan seksboekjes.
De liefde van zijn leven veranderde alles als een donderslag bij heldere hemel, het zou een mooi sprookje kunnen worden, zij het niet dat zijn aanstaande bruidje zwaar gereformeerd is. Zijn eerste tegenvaller was een grootscheepse opruiming van zijn kamer en met pijn in zijn hart moesten alle seksboekjes de deur uit. Maar nu kan zijn leven als een betrouwbare aanstaande echtgenoot beginnen.
Op de dag des oordeel kwamen wij 'de collega's' het feestzaaltje binnengelopen waar mijn bakkes zo ver openviel dat je de echo van de dj er in kon horen. "Mijn god!" riep ik verbaasd naar mijn collega's "wat is hier aan de hand in godsnaam?" "De begrafenis van mijn opa en oma waren nog gezelliger dat dit trieste gebeuren." De dj probeerde nog een beetje de gang erin te krijgen met wat flauwe muziek op de achtergrond en de rest van de aanwezige gasten zaten goddomme te klaverjassen aan de tafeltjes. Het bruidspaar liep een beetje rond vriendelijk lachend en om hier en daar een praatje te maken.
Hier moest echt wat gebeuren, als goede collega's konden we deze troosteloze ellende niet aanzien. "Wacht maar tot na ons dansje," zei ik, "dan gaan we van god los!" En nadat we omgekleed waren kon de show beginnen. In sexy kleding (mijn bodystocking paste niet onder het sexy jurkje dus om het geheel feestelijk af te maken, dan maar zonder bodystocking in de jurk) hebben wij een spetterende show gegeven, waar het bruidje achteraf gezien vreselijke nachtmerries aan heeft overgehouden, een mooie lapdance voor de kok! De aanwezige gasten zaten in shock aan tafel, Een voordeel ze vergaten te kaarten!
De beer was los! Wij schreeuwden om muziek en de dj droeg zijn steentje bij door in de microfoon te brullen "gaan we nu echt feesten mensen of verneuken we deze hele bruiloft?" Mijn uitbundige ADHD collega Jack, liep gillend naar het podium waar een piano stond, ging erachter zitten en ramde erop los alsof het een lieve lust was, zijn carrière als pianist was van korte duur! Hij werd afgevoerd door de bedrijfsleider van de feestzaal,want dat was niet de bedoeling.
De drank vloeide rijkelijk en er was geen houden meer aan, mijn gewezen werkgeefster stond op de tafels te dansen, ik sleepte wat oude mannen de dansvloer op, en geloof mij of niet, maar ze genoten. Twee van mijn collega's lagen tussen het buffet elkaar wat nader te onderzoeken, naar wat sterk op een kruisbestuiving begon te lijken en ik besloot daar wel even in te grijpen, ik sleepte hem de dansvloer op, hij tilde me de hoogte in om vervolgens rond te draaien, mijn benen zwiepten als elastiekjes heen en weer en vanuit mijn ooghoek zag ik een oudere man van vuurrood tot lijkbleek worden en met wijd opengesperde ogen keek hij direct mijn 'verboden paradijs' in en had een doorkijk tot in mijn baarmoeder. "Stop" gilde ik naar Marco "ik geef ze een ongewilde scene uit de film van basic instinc." "Welliswaar heel wat ongnuanceerder bedacht ik op dat moment maar dan toch. "Kan ons het schelen," blerde Marco boven de muziek uit, "we geven die 'kneuën' de avond van hun leven!" "Ja of een bruiloft met een bizar aantal hartaanvallen." zei ik. "Alles beter dan toen we binnen kwamen Car," brulde Marco weer. Ik moest dat wel beamen en zo zwierden we vrolijk de zaal door.
Ondertussen vloog collega Ronald als volleerd rockartiest op zijn knieën over de dansvloer en eindigde onder de jurk van de bruid en gilde: "wat draagt een gereformeerde bruid nou op haar huwelijksnacht?" Het bruidje leek een zenuwinzinking nabij, verstarde volledig en heeft de hele verdere avond met een rare grimas op haar gezicht zo gestaan. Ik denk zelf dat ze er nu nog staat met een bord ernaast 'De bruid' het had haar droomdag kunnen zijn.
De avond vloog om en voor we het wisten was het einde van deze voor ons zo waanzinnige avond ten einde gekomen. Als afscheidscadeautje kreeg iedere gast een bakvormpje mee in de vorm van een vw kever wat in een grote mand bij de uitgang stond. Mijn collega Marco en ik besloten dat het bruidspaar vast heel moe was en geen zin meer had al die bakvormpjes uit te delen, en zo behulpzaam als wij zijn flikkerde we de hele inhoud van de mand in de tas van collega Diana. Nadat we met zijn allen besloten hadden dat het buiten toch wel erg donker was gristen we de lantaarns van de tafels, en al luid zingend 'stille nacht, heilige nacht' vertrokken wij van de meest oersaaie bruiloft die ik ooit had meegemaakt!
Onderweg werd nog lang na gekletst over de bruiloft en collega Ronald vond echt dat het bruidspaar van geluk mocht spreken dat wij langs waren gekomen, wij hadden die bruiloft toch maar gered van een oersaaie horroravond beweerde hij stellig, en wij waren het volledig met hem eens! Diana sjouwde zich een breuk met haar tas al vloekend en tierend vroeg ze zich toch af wat ze allemaal mee had genomen naar die bruiloft op de heenweg leek hij echt niet zo zwaar. De day after belde zij mij nog op, haar man vroeg zich af of we een bakkerij hadden beroofd want waar anders kwamen al die bakvormpjes vandaan waar de vloer mee bezaaid lag.
De kok heeft niet lang meer bij ons gewerkt, zijn schoonfamilie sprak schande over de avond. Gelukkig konden wij 'De leuke collega's' hem recht in de ogen kijken, wij hadden er werkelijk alles aan gedaan om zijn bruiloft te redden van een blamage!
Om privacyredenen zijn de namen van 'de collega's' veranderd.
De liefde van zijn leven veranderde alles als een donderslag bij heldere hemel, het zou een mooi sprookje kunnen worden, zij het niet dat zijn aanstaande bruidje zwaar gereformeerd is. Zijn eerste tegenvaller was een grootscheepse opruiming van zijn kamer en met pijn in zijn hart moesten alle seksboekjes de deur uit. Maar nu kan zijn leven als een betrouwbare aanstaande echtgenoot beginnen.
Op de dag des oordeel kwamen wij 'de collega's' het feestzaaltje binnengelopen waar mijn bakkes zo ver openviel dat je de echo van de dj er in kon horen. "Mijn god!" riep ik verbaasd naar mijn collega's "wat is hier aan de hand in godsnaam?" "De begrafenis van mijn opa en oma waren nog gezelliger dat dit trieste gebeuren." De dj probeerde nog een beetje de gang erin te krijgen met wat flauwe muziek op de achtergrond en de rest van de aanwezige gasten zaten goddomme te klaverjassen aan de tafeltjes. Het bruidspaar liep een beetje rond vriendelijk lachend en om hier en daar een praatje te maken.
Hier moest echt wat gebeuren, als goede collega's konden we deze troosteloze ellende niet aanzien. "Wacht maar tot na ons dansje," zei ik, "dan gaan we van god los!" En nadat we omgekleed waren kon de show beginnen. In sexy kleding (mijn bodystocking paste niet onder het sexy jurkje dus om het geheel feestelijk af te maken, dan maar zonder bodystocking in de jurk) hebben wij een spetterende show gegeven, waar het bruidje achteraf gezien vreselijke nachtmerries aan heeft overgehouden, een mooie lapdance voor de kok! De aanwezige gasten zaten in shock aan tafel, Een voordeel ze vergaten te kaarten!
De beer was los! Wij schreeuwden om muziek en de dj droeg zijn steentje bij door in de microfoon te brullen "gaan we nu echt feesten mensen of verneuken we deze hele bruiloft?" Mijn uitbundige ADHD collega Jack, liep gillend naar het podium waar een piano stond, ging erachter zitten en ramde erop los alsof het een lieve lust was, zijn carrière als pianist was van korte duur! Hij werd afgevoerd door de bedrijfsleider van de feestzaal,want dat was niet de bedoeling.
De drank vloeide rijkelijk en er was geen houden meer aan, mijn gewezen werkgeefster stond op de tafels te dansen, ik sleepte wat oude mannen de dansvloer op, en geloof mij of niet, maar ze genoten. Twee van mijn collega's lagen tussen het buffet elkaar wat nader te onderzoeken, naar wat sterk op een kruisbestuiving begon te lijken en ik besloot daar wel even in te grijpen, ik sleepte hem de dansvloer op, hij tilde me de hoogte in om vervolgens rond te draaien, mijn benen zwiepten als elastiekjes heen en weer en vanuit mijn ooghoek zag ik een oudere man van vuurrood tot lijkbleek worden en met wijd opengesperde ogen keek hij direct mijn 'verboden paradijs' in en had een doorkijk tot in mijn baarmoeder. "Stop" gilde ik naar Marco "ik geef ze een ongewilde scene uit de film van basic instinc." "Welliswaar heel wat ongnuanceerder bedacht ik op dat moment maar dan toch. "Kan ons het schelen," blerde Marco boven de muziek uit, "we geven die 'kneuën' de avond van hun leven!" "Ja of een bruiloft met een bizar aantal hartaanvallen." zei ik. "Alles beter dan toen we binnen kwamen Car," brulde Marco weer. Ik moest dat wel beamen en zo zwierden we vrolijk de zaal door.
Ondertussen vloog collega Ronald als volleerd rockartiest op zijn knieën over de dansvloer en eindigde onder de jurk van de bruid en gilde: "wat draagt een gereformeerde bruid nou op haar huwelijksnacht?" Het bruidje leek een zenuwinzinking nabij, verstarde volledig en heeft de hele verdere avond met een rare grimas op haar gezicht zo gestaan. Ik denk zelf dat ze er nu nog staat met een bord ernaast 'De bruid' het had haar droomdag kunnen zijn.
De avond vloog om en voor we het wisten was het einde van deze voor ons zo waanzinnige avond ten einde gekomen. Als afscheidscadeautje kreeg iedere gast een bakvormpje mee in de vorm van een vw kever wat in een grote mand bij de uitgang stond. Mijn collega Marco en ik besloten dat het bruidspaar vast heel moe was en geen zin meer had al die bakvormpjes uit te delen, en zo behulpzaam als wij zijn flikkerde we de hele inhoud van de mand in de tas van collega Diana. Nadat we met zijn allen besloten hadden dat het buiten toch wel erg donker was gristen we de lantaarns van de tafels, en al luid zingend 'stille nacht, heilige nacht' vertrokken wij van de meest oersaaie bruiloft die ik ooit had meegemaakt!
Onderweg werd nog lang na gekletst over de bruiloft en collega Ronald vond echt dat het bruidspaar van geluk mocht spreken dat wij langs waren gekomen, wij hadden die bruiloft toch maar gered van een oersaaie horroravond beweerde hij stellig, en wij waren het volledig met hem eens! Diana sjouwde zich een breuk met haar tas al vloekend en tierend vroeg ze zich toch af wat ze allemaal mee had genomen naar die bruiloft op de heenweg leek hij echt niet zo zwaar. De day after belde zij mij nog op, haar man vroeg zich af of we een bakkerij hadden beroofd want waar anders kwamen al die bakvormpjes vandaan waar de vloer mee bezaaid lag.
De kok heeft niet lang meer bij ons gewerkt, zijn schoonfamilie sprak schande over de avond. Gelukkig konden wij 'De leuke collega's' hem recht in de ogen kijken, wij hadden er werkelijk alles aan gedaan om zijn bruiloft te redden van een blamage!
Om privacyredenen zijn de namen van 'de collega's' veranderd.
maandag 7 maart 2011
Ongeleide projectielen
Met één oog open staar ik vanuit mijn bed door het raam naar buiten,het zonnetje schijnt,vogeltjes fluiten en ik besluit vol goede moed op te staan en mijn goede voornemen meteen uit te voeren. Ik zal vandaag de perfecte huisvrouw en moeder uithangen, aangezien dat voornemen nooit lang duurt besluit ik het vandaag zeker een dag vol te houden. Spring onder de douche zet mijn hoofd in de steigers, plamuur de boel dicht en bekijk mezelf in de spiegel. Het resultaat is verbluffend in vergelijking met een uur geleden.
Beneden aangekomen maak ik ontbijt voor dochter en zoonlief, stof de boel en pak de strijkplank.Wat heb ik een godsgruwelijke bloedverziekende hekel aan strijken! Maar met muziekje op de achtergrond en een vrolijk zonnetje maakt het wat minder erg denk ik bemoedigend. Ik vind mijzelf een geweldige huisvrouw op dat moment!
Dochterlief komt naar beneden, kijkt mij met een schuin hoofd ietwat verbaasd aan en ik schenk mijn liefste glimlach. "Het ontbijt staat klaar schat" zeg ik en zie dat ze één wenkbrauw optrekt maar verstandig haar mond houdt. Zoonlief komt de huiskamer binnengelopen met een verwarde kop en een zwaar verkreukt t-shirt aan. "Bas dat is toch geen gezicht" zeg ik quasi boos,"trek dat t-shirt is uit dan zal ik hem gelijk strijken zo kan je echt niet naar buiten!"
Zoonlief spert zijn ogen wijd open en ik hoor hem denken, wat de hel is hier aan de hand, die maakt zich nooit druk om een verkreukt t-shirt. Er komt een sarcastische trek rond zijn mond en als hij hem open trekt weet ik bij voorbaat dat er rottigheid uitkomt. En ja hoor mijn lieveling roept: "lekker boeiuh, ik zeg tegen jou toch ook niet met die verkreukte kop kan je echt niet naar buiten het is geen gezicht!" "Het enige verschil is dat bij jou gladstrijken niet meer helpt." Dochterlief proest haar melk uit over de tafel en brullend van het lachen zegt ze: "ja mam vergane glorie en doe alsjeblieft weer normaal dit is eng!"
Ik sla mijn ogen ten hemel en zeg: lieve God wat de neuk heb ik verkeerd gedaan dat u mij deze twee krengen van pubers heeft geschonken?" "Als jullie maar weten dat dit de laatste keer is dat ik ontbijt maak en strijk, zorg maar lekker voor jezelf harteloze wezens!" Brul ik verontwaardigd. Mijn goede humeur en voornemen hang ik in de wilgen en ik pleur de was terug in de mand trek de stekker uit de strijkijzer, pak mijn boek en ga buiten in het zonnetje zitten. Zoonlief grinnikt en ik hoor hem tegen zijn zusje zeggen: "godzijdank is ze weer normaal, stel je voor dat we elke dag zo'n perfecte truttige moeder zouden hebben,dan zou ze hetzelfde van ons verwachten." Dochterlief slaakt een zucht van verlichting "bij deze ben ik je dank verschuldigt broertje, je hebt ons leven gered van een enorme hel!"
Lachend duik ik achter mijn boek en denk: godsamme wat hou ik toch veel van mijn twee ongeleide projectielen!
Beneden aangekomen maak ik ontbijt voor dochter en zoonlief, stof de boel en pak de strijkplank.Wat heb ik een godsgruwelijke bloedverziekende hekel aan strijken! Maar met muziekje op de achtergrond en een vrolijk zonnetje maakt het wat minder erg denk ik bemoedigend. Ik vind mijzelf een geweldige huisvrouw op dat moment!
Dochterlief komt naar beneden, kijkt mij met een schuin hoofd ietwat verbaasd aan en ik schenk mijn liefste glimlach. "Het ontbijt staat klaar schat" zeg ik en zie dat ze één wenkbrauw optrekt maar verstandig haar mond houdt. Zoonlief komt de huiskamer binnengelopen met een verwarde kop en een zwaar verkreukt t-shirt aan. "Bas dat is toch geen gezicht" zeg ik quasi boos,"trek dat t-shirt is uit dan zal ik hem gelijk strijken zo kan je echt niet naar buiten!"
Zoonlief spert zijn ogen wijd open en ik hoor hem denken, wat de hel is hier aan de hand, die maakt zich nooit druk om een verkreukt t-shirt. Er komt een sarcastische trek rond zijn mond en als hij hem open trekt weet ik bij voorbaat dat er rottigheid uitkomt. En ja hoor mijn lieveling roept: "lekker boeiuh, ik zeg tegen jou toch ook niet met die verkreukte kop kan je echt niet naar buiten het is geen gezicht!" "Het enige verschil is dat bij jou gladstrijken niet meer helpt." Dochterlief proest haar melk uit over de tafel en brullend van het lachen zegt ze: "ja mam vergane glorie en doe alsjeblieft weer normaal dit is eng!"
Ik sla mijn ogen ten hemel en zeg: lieve God wat de neuk heb ik verkeerd gedaan dat u mij deze twee krengen van pubers heeft geschonken?" "Als jullie maar weten dat dit de laatste keer is dat ik ontbijt maak en strijk, zorg maar lekker voor jezelf harteloze wezens!" Brul ik verontwaardigd. Mijn goede humeur en voornemen hang ik in de wilgen en ik pleur de was terug in de mand trek de stekker uit de strijkijzer, pak mijn boek en ga buiten in het zonnetje zitten. Zoonlief grinnikt en ik hoor hem tegen zijn zusje zeggen: "godzijdank is ze weer normaal, stel je voor dat we elke dag zo'n perfecte truttige moeder zouden hebben,dan zou ze hetzelfde van ons verwachten." Dochterlief slaakt een zucht van verlichting "bij deze ben ik je dank verschuldigt broertje, je hebt ons leven gered van een enorme hel!"
Lachend duik ik achter mijn boek en denk: godsamme wat hou ik toch veel van mijn twee ongeleide projectielen!
Abonneren op:
Posts (Atom)