Just a perfect day

Ze staart uit het raam naar de grauwe grijze lucht, de donkere dreigende wolken razen voorbij en een melancholiek gevoel maakt zich meester van haar. De lucht huilt, en met haar wijsvinger volgt ze de traan die langs het raam naar beneden glijdt tot deze in het niets verdwijnt. Op de achtergrond hoort ze het nummer 'just a perfect day' ze glimlacht bij de herinnering van 'a perfect day.' .

Haar blik dwaalt af en blijft even rusten op de foto's uit het verleden en in haar ogen wellen nu ook de tranen op. Zij weet dat ze wacht op 'a perfect day.' Een kwestie van tijd, maar voor haar gevoel speelt de tijd een spelletje met haar.Verleden, heden en toekomst zijn zo verweven met elkaar dat tijd niet meer bestaat. Ze slikt verwoed de brok weg die haar keel dicht knijpt, en ze proeft de zilte smaak in haar mond van de tranen die langzaam over haar wangen glijden.

Haar gezicht verscholen achter het lachende masker, die de brokstukken van een roerig leven verbergen. De brokstukken 'gevangen' in een web omhult door aangespannen draden die zo nu en dan rafels vertonen. Keer op keer weet zij die zwakke plekken te verhullen met een laagje zelfspot zodat niemand haar kan raken en alleen zij ziet de schaduw in haar ogen.

Ze kijkt in de spiegel en haar blik wordt gevangen  door grote onzekere ogen. Ogen die zich lijken te verwonderen over het feit dat iemand zich soms zo eenzaam kan voelen. Eenzaam ondanks al die mensen om haar heen. Op de achtergrond speelt het nummer 'just a perfect day.'

En zij vraagt zich af of vrienden, 'haar vrienden' nog de vrienden zullen zijn, als het masker valt.....

De knal roze wildvleeshompen

Het was een prachtige maandagmorgen, de zon scheen volop, het verkeer zat mee, op werk liep alles op rolletjes en Wilma en ik keuvelde er lekker op los. Als ik van tevoren had geweten welke grote donderwolk er boven ons hoofd hing had ik die dag mij vast en zeker ziek gemeld! Soms is het maar beter dat je niet alles van te voren weet en toen de vriendin van onze werkgever  vroeg welke schoenmaat we hadden, gaven Wilma en ik nietsvermoedend onze maten op. Wilma en ik waren verrukt over het feit dat we nieuwe schoenen kregen om te hamammen, want op de slippers glij je zo uit.

Een paar uur later kwam de vriendin van werkgever terug met de schoenen en schoof ze ons toe, mijn ogen konden niet groter worden en ik moest een paar keer slikken voordat ik dank je wel kon zeggen. Ik keek vol afgrijzen naar het hoopje ellende voor mij en om de boel een beetje op te leuken zaten er bij mij ook nog een vogeltje en zeesterretje op. Wilma deed moeite om haar lachen in te houden en zei "oh er zitten bij mij leuke glitters op, en wat zit er bij jou op Car?" Echt als blikken konden doden had ze nu drie keer zo diep onder de grond gelegen dan dat ze er boven stond, 'de bitch'!

Rond een uur of drie ging ik de boel klaarzetten om te hamammen, en wilde snel naar boven vluchten. "O Carmen vergeet vooral je nieuwe schoenen niet, je kan ze gelijk uitproberen" hoor ik een gierende Wilma brabbelen. 'Trut' sis ik nog na voordat ik de schoenen uit haar handen gris en naar boven vlucht. Als ik mij omgekleed heb kijk ik nog eens in de spiegel, kittig rood topje met een geinig omslagdoek om mijn middel, 'het had er zo leuk uit kunnen zien.'

Ik zucht eens diep en sluit mijn ogen, 'ík' uitgerekend 'ík' die gezworen heeft nooit maar dan ook nooit op zulke 'horrorhompen' te gaan lopen, moet er nu aan geloven. 'Ik' die altijd heb gezegd dat zulk schoeisel verboden moet worden. 'Ik' die mijzelf altijd heb afgevraagd, welke 'sadistische,' 'doorgedraaide' 'vrouwenhater' zulk schoeisel heeft uitgevonden! En voorzichtig steek ik mijn poezelige maatje 36 in de horrorhompen.

Als mijn ogen langs mijn benen naar beneden glijden moet ik een schreeuw onderdrukken en sla mijn hand voor mijn mond. Aan het einde van mijn benen waar eens mijn charmante voetjes zaten, zitten nu twee 'knal roze wildvleeshompen!' Waar ooit twee kleine voetjes in mooi gehakte pumps zaten ,zitten nu twee 'knal roze gezwellen' opgesierd met vogeltjes en zeesterren! En ik huil....

Ik kijk in de spiegel of er nog enige mogelijkheid is hoe ik op een charmante en sierlijke manier kan lopen, helaas kan ik alleen maar concluderen dat het onmogelijk is en als ik in de spiegel kijk terwijl ik aan kom lopen is het alsof er een reusachtige nijlpaard met lepra komt aanstormen! Hoe ik het ook probeer welke pose ik ook aanneem, ik blijf mij een 'tokkie' een 'ma Flodder' een 'nijlpaard met lepra' voelen! Mijn ooit zo charmante en sierlijke loopje is veranderd in een grove loop,waarbij mijn 'afgerotte knal roze wildvleesgezwellen' opgesierd worden met vogeltjes en zeesterretjes die als enigen vrolijk op en neer hopsen bij elke lompe stap die ik zet.

In mijn belevingswereld trilt de vloer, en elke stap dreunt na in mijn hersenpannetje, in mijn belevingswereld  zie ik de vloer scheuren onder mijn voeten, waarin ik nu wil verdwijnen. Maar in mijn wereld mag ik een keuze en een menig  hebben. Ga ik voor mijn oude vertrouwde slippers met het risico op mijn bek te glijden tijdens het hamammen of de oerlelijke knal roze wildvleesgewellen maar die er wel voor zorgen dat ik stevig met beide beentjes op de vloer blijf staan? Een wereld met zoveel keuzes en meningen maakt het soms nog moeilijker en wat achter blijft is de twijfel.

Het schoeisel van een hamamvrouwtje gaat niet over rozen...... maar over crocs......

Geen stijl.

"Meeeiiidd ik toch weer een bizar verhaal van een vriendin van mij," zegt Wilma en kijkt me met een triomfantelijke blik aan. Ik ben gek op bizarre verhalen en ga er is lekker voor zitten met mijn cappuccino, het is toch rustig op werk dus vooruit met de geit. "Vertel" zeg ik en Wil klimt naast mij op de barkruk. "Nou mijn vriendin was op een verjaardag en hoorde een verhaal  van een kennis dat haar vriendin," ondertussen kijk ik haar aan en denk "volg ik het allemaal nog," "volg je me nog Car?" zegt Wilma die mij bevreemd ziet kijken. "Ja ja ga vooral door" mompel ik.

Nou die vriendin had al weken last van buikpijn en besloot toch maar even langs de huisarts te gaan. De huisarts verrichtte wat onderzoek en kon eigenlijk niks geks ontdekken zal wel stress zijn,ze moest het nog maar een weekje aankijken en anders even terug komen. De buikpijn bleef en werd eigenlijk alleen maar heftiger dus is ze de week daarop weer langs de huisarts gegaan en werd doorverwezen naar een specialist voor verdere onderzoeken. Haar vriend was voor morele steun meegegaan.

De arts riep haar vanuit de spreekkamer om binnen te komen, en de vriend stond ook op om mee te gaan. De arts zei nog, "weet u zeker dat uw vriend erbij mag zijn het is nogal persoonlijk!" Zij vermoedde het ergste maar vond dat de vriend erbij moest zijn want ze hadden geen geheimen voor elkaar. "Het is nogal pijnlijk" sprak de arts, maar er zijn maden op u baarmoeder gevonden die de boel aangevreten hebben en u moet direct opgenomen worden." Ondertussen verslik ik mij in me koekje en Wil kijkt me aan met een dramatische blik. "Rot op" zeg ik, maar haar geknik bevestigd dat ze geen geintje maakt. "Gatverrrrrrr doe es normaal hoe komen die daar" ratel ik door. Het wordt nog veel erger Car zegt Wil. Mijn koekje opzij schuivend gebied ik haar door te gaan met vertellen.

"Nou de vrouw vroeg zich dat natuurlijk ook af," zei Wilma en de arts zei: "de maden komen door een bepaalde bacterie die je oploopt als je geslachtsgemeenschap hebt gehad met dieren of lijken." En nou blijkt die vriend bij een mortuarium te werken en weet je Car nu het ergste, ze stopt even om het nog dramatischer te maken en vervolgt dan "hij werkt bij het mortuarium 'happy end' in Leiden, bij onze 'happy end' benadrukt ze nog eens en ze kijkt me vol afgrijzen aan. Er loopt even een rilling over mijn rug en er schieten allerlei beelden door mijn hoofd, "gadverdamme Wil mijn oma is daar ook heen gebracht ieuwww het idee." "Ja vervolgt Wilma die gozer komt uit Katwijk en zit nu vast, zijn vriendin ligt in het ziekenhuis haar darmen zijn ook aangevreten door de maden."

"Rot op Wil," zeg ik "dat is een broodje aap verhaal, ik geloof er geen snars van." "Ik weet niet Car die vriendin vertelde het en Theo (onze technische man) die zei nog dat het in de krant heeft gestaan, hij noemde zelfs de naam van die gozer en dat hij uit Katwijk komt." "Die Katwijkers zijn allemaal rare lui, ik heb het altijd al gezegd "zeg ik en Wilma knikt nog bevestigend. "Het verhaal laat me niet los," zegt Wilma "en ik heb er is over na zitten denken hoe dat dan gegaan moet zijn, want dat moet ie dan gedaan hebben voordat zo'n lijk gekist wordt." " Welja vies wijf" brul ik "ga jij er even lekker over nadenken hoe zo'n gozer een lijk neukt, zal die wel doen als ze net binnen gebracht zijn, zijn ze nog lekker warm en is de rigor mortis nog niet ingetreden, anders moet hij die benen met geweld uit elkaar trekken en dan hoor je het zo lekker kraken en...." "Car gatverrr doe normaal," zegt Wil en kijkt me met zo'n vieze blik aan, ik begin te lachen "ja hallo jij komt met dat leipe verhaal, trouwens bij een man is het wel handig als die stijfheid al is ingetreden" gier ik uit.

"Nouhou Car kappen, ik heb aan manlief gevraagd of hij mij wil dicht nieten voordat ik ik overgebracht wordt, lazer op ik moet er niet aan denken," zegt Wil. "Ach meid wat maak je je nou druk je voelt er niks van en gun zo'n necrofiel zijn pleziertje." "Rot op hoor Car, ik moet er niet aan denken, dicht nieten die handel." "Ja het is eigenlijk geen stijl, ben je dood word je nog verkracht,denk je eindelijk rust te hebben heb je nog dat gelazer aan je lijf,  je heb gelijk Wil we schieten de krammen erin, laten we het zwart op wit zetten. Trouwens we hebben meerdere gaten dus laten we gelijk alles maar dicht nieten, zekerheid voor alles!"

Hierbij verklaren Carmen en Wilma dat na hun overlijden ,al hun lichaamsopeningen worden dicht gestopt  en waar het mogelijk is dicht geniet. Het liefst hele dikke krammen erin zodat zij zeker weten dat misbruik na hun overlijden onmogelijk is. Dit moet gebeuren voordat zij overgebracht worden naar het mortuarium!

Was getekend,

Carmen en Wilma

Tevreden met deze overeenkomst kunnen wij gerust dood gaan....