Bij deze wil ik even melden dat ook ik ben overgestapt op de bloggerssite van wordpress.
Als jullie het leuk vinden en mij willen blijven volgen ben ik te vinden op:
Http://carmen1157.wordpress.com .
Misschien tot daar.
En anders tot ooit....
dinsdag 6 december 2011
maandag 5 december 2011
Jij daar op je witte wolk!
Hè zit je daar lekker op je witte wolk! lachend over de rand heen kijkend, of heb je spijt?
Kijk je ook nog wel eens naar mij, of ben ik vergeten?
Soms vraag ik het mij af, ik vraag mij zoveel af het waarom bijvoorbeeld?
Denk jij er ook nog wel eens aan terug?
Of zweef je op je witte wolk door de tijd en lach je alles en iedereen uit op dit aards bestaan? Weet jij, wat wij niet weten? Ik zou het mij niet af moeten vragen, het hoe en waarom? Ik zal het denk ik nooit te weten komen.
Hè jij daar op die witte wolk, misschien zit je wel in de hemel, mocht dat zo zijn doe dan God de groeten van mij, mocht hij bestaan. Of misschien zit je wel in de hel, wie zal het zeggen?
Kus dan de Duivel maar van mij,dat past beter bij ons beiden.
Weet je? Stort maar lekker door je witte wolk heen en verdwijn in het oneindige heelal,zoals je hier ook net zo plotseling verdween! Ik wil mij niks meer afvragen, ik hoef mij ook niks af te vragen. Het is goed zo!
En toch.....toch vraag ik mij af....
Kijk je ook nog wel eens naar mij, of ben ik vergeten?
Soms vraag ik het mij af, ik vraag mij zoveel af het waarom bijvoorbeeld?
Denk jij er ook nog wel eens aan terug?
Of zweef je op je witte wolk door de tijd en lach je alles en iedereen uit op dit aards bestaan? Weet jij, wat wij niet weten? Ik zou het mij niet af moeten vragen, het hoe en waarom? Ik zal het denk ik nooit te weten komen.
Hè jij daar op die witte wolk, misschien zit je wel in de hemel, mocht dat zo zijn doe dan God de groeten van mij, mocht hij bestaan. Of misschien zit je wel in de hel, wie zal het zeggen?
Kus dan de Duivel maar van mij,dat past beter bij ons beiden.
Weet je? Stort maar lekker door je witte wolk heen en verdwijn in het oneindige heelal,zoals je hier ook net zo plotseling verdween! Ik wil mij niks meer afvragen, ik hoef mij ook niks af te vragen. Het is goed zo!
En toch.....toch vraag ik mij af....
zondag 4 december 2011
Mijn wereld.
Pak mijn hand die ik aanreik om een klein stukje in mijn wereld rond te dwalen.
In mijn kosmos, dansend op de lichtgolven waar geen van twee de leider is maar samen een stukje van mijn pad bewandelen. Geen onbegaanbare paden met hoge heuvels en diepe dalen,
geen links, geen rechts, geen kruising met keuzes maar gewoon rechtdoor. Gewichtloos zwevend door mijn wereld, en de blikken gericht naar de horizon, zonder naar verleden, heden en
toekomst te kijken, om zo mijn universum en mijn tijdlijn te creëren.
Maar daar in die gewichtloze wereld waar geen zwaartekracht bestaat, bestaat ook geen aantrekkingskracht en waar geen aantrekkingskracht bestaat, zullen twee lichamen elkaar nooit vinden.
De perfecte wereld bestaat die?
Want daar waar zwaartekracht altijd aanwezig is en alles bijeenhoudt is de massa het grootst en hoe groter de massa hoe sterker de onderlinge aantrekkingskracht, des te meer keuzes er zullen zijn!
De perfecte wereld bestaat niet!
Wanneer wij samen in mijn wereld zweven of met vaste voeten het pad bewandelen, geniet dan van dat moment, want daar waar de massa bijeen komt zal zwaartekracht ons pad doen afbuigen, en zal ieder weer zijn eigen weg inslaan. En ik zal verder lopen om deze of gene te ontmoeten die op zijn of haar beurt weer een stukje met mij mee loopt.
En ik zal doorlopen in mijn wereld zonder beloftes.....
In mijn kosmos, dansend op de lichtgolven waar geen van twee de leider is maar samen een stukje van mijn pad bewandelen. Geen onbegaanbare paden met hoge heuvels en diepe dalen,
geen links, geen rechts, geen kruising met keuzes maar gewoon rechtdoor. Gewichtloos zwevend door mijn wereld, en de blikken gericht naar de horizon, zonder naar verleden, heden en
toekomst te kijken, om zo mijn universum en mijn tijdlijn te creëren.
Maar daar in die gewichtloze wereld waar geen zwaartekracht bestaat, bestaat ook geen aantrekkingskracht en waar geen aantrekkingskracht bestaat, zullen twee lichamen elkaar nooit vinden.
De perfecte wereld bestaat die?
Want daar waar zwaartekracht altijd aanwezig is en alles bijeenhoudt is de massa het grootst en hoe groter de massa hoe sterker de onderlinge aantrekkingskracht, des te meer keuzes er zullen zijn!
De perfecte wereld bestaat niet!
Wanneer wij samen in mijn wereld zweven of met vaste voeten het pad bewandelen, geniet dan van dat moment, want daar waar de massa bijeen komt zal zwaartekracht ons pad doen afbuigen, en zal ieder weer zijn eigen weg inslaan. En ik zal verder lopen om deze of gene te ontmoeten die op zijn of haar beurt weer een stukje met mij mee loopt.
En ik zal doorlopen in mijn wereld zonder beloftes.....
zondag 27 november 2011
Vlucht
lees mij
Voel mij
Hoor mij
Zie mij
Raak mij
Laat mij vrij
Praat met mij
Lach met mij
Huil met mij
Dans met mij
Vrij met mij
Maar kom nooit te dichtbij
Mocht ooit
Mijn diepste gevoel spreken
Mijn hartstocht gaan vlammen
Jouw pijn,
mijn pijn zijn
Zal ik vluchten.....
Voel mij
Hoor mij
Zie mij
Raak mij
Laat mij vrij
Praat met mij
Lach met mij
Huil met mij
Dans met mij
Vrij met mij
Maar kom nooit te dichtbij
Mocht ooit
Mijn diepste gevoel spreken
Mijn hartstocht gaan vlammen
Jouw pijn,
mijn pijn zijn
Zal ik vluchten.....
Duivelse wraak
Haar hellevuur zal branden.
Duivels zijn, zet kwaad bloed.
Om je hart te verschroeien.
Een aanraking, haar duivelse wraak is zoet.
Vlammende tongen likken jouw lichaam.
Al je weerstand is gebroken en gekraakt.
Jouw vuur voor haar aangewakkerd.
Zij 'de duivel' heeft je met haar hitte aangeraakt.
Je zal eeuwig branden van verlangen.
Altijd smekend om meer en meer.
Ondraaglijke hitte in jouw lichaam.
Wat zij moet doven keer op keer.
Jouw lichaam ,jouw geest,
totaal aan haar verknocht
Nimmer zal jouw lust doven,
want je hebt je ziel,
'aan haar,'
'de duivel' verkocht!
Duivels zijn, zet kwaad bloed.
Om je hart te verschroeien.
Een aanraking, haar duivelse wraak is zoet.
Vlammende tongen likken jouw lichaam.
Al je weerstand is gebroken en gekraakt.
Jouw vuur voor haar aangewakkerd.
Zij 'de duivel' heeft je met haar hitte aangeraakt.
Je zal eeuwig branden van verlangen.
Altijd smekend om meer en meer.
Ondraaglijke hitte in jouw lichaam.
Wat zij moet doven keer op keer.
Jouw lichaam ,jouw geest,
totaal aan haar verknocht
Nimmer zal jouw lust doven,
want je hebt je ziel,
'aan haar,'
'de duivel' verkocht!
donderdag 24 november 2011
Mijn liefste zoon
De huis telefoon rinkelt en ik neem op.."hallo met Carmen". "Jezus ma wanneer komt er een tijd dat jij je mobiel is opneemt, je bent altijd en eeuwig onbereikbaar!" "Je hebt mij nu toch aan de lijn zeur dan niet," roep ik verontwaardigd. Zoonlief zucht aan de andere kant van de lijn en vervolgt: "ben je thuis dan kom ik een kop koffie halen?"
Aan de koffie verteld hij hoe zijn sollicitatiegesprek is verlopen en we keuvelen wat over en weer. Opeens zegt hij: "in mijn bed heb ik altijd de wildste ideeën, ik bedenk ze, ben te lui mijn bed uit te stappen om het op te schrijven en de volgende dag ben ik het vergeten." "Joh hoe verrassend," zeg ik sarcastisch. Hij kijkt me aan en vervolgt, "Dankzij jou weet ik nu wat ik wil gaan studeren," 'ik word psychiater!' "Hoezo dankzij mij?" vraag ik een beetje argwanend. "Jij hebt een kronkel en wordt mijn eerste patiënt," zegt zoonlief.
"Ik dacht dat je schrijver wilde worden, of is dat weer van de baan?" 'Nee nee', zegt zoonlief, "maar ik weet niet hoe ik moet beginnen, of eigenlijk weet ik het wel, mijn eerste zin begint met: zoals elke ochtend word ik wakker, en vermoeid stap ik mijn bed uit, beneden is de eerste ontmoeting met mijn moeder in haar badjas, ik kan het wel uitschreeuwen en wil dat beeld uit mijn hoofd wissen met wat pillen en wodka, ik wil terug naar bed." Zelf kan zoonlief er gelukkig wel om lachen!
Ondertussen duw ik hem mijn laatste blogs onder zijn neus. 'Hier lees' zeg ik gebiedend. 'Godsamme ma!' "Wat een melancholieke teksten, über zwaar hoor die teksten van jou, je zou bijna van een brug afspringen!" "Hoe kom je zo mam?" vraagt hij nog. Ik kijk hem aan, kies elk woord zorgvuldig en zeg duidelijk articulerend " dat gevoel is 21 jaar geleden geboren kind..."EEN-EN-TWINITG jaar geleden!" Zijn gezicht sprak boekdelen.
Nu was het mijn beurt om te lachen.....
Aan de koffie verteld hij hoe zijn sollicitatiegesprek is verlopen en we keuvelen wat over en weer. Opeens zegt hij: "in mijn bed heb ik altijd de wildste ideeën, ik bedenk ze, ben te lui mijn bed uit te stappen om het op te schrijven en de volgende dag ben ik het vergeten." "Joh hoe verrassend," zeg ik sarcastisch. Hij kijkt me aan en vervolgt, "Dankzij jou weet ik nu wat ik wil gaan studeren," 'ik word psychiater!' "Hoezo dankzij mij?" vraag ik een beetje argwanend. "Jij hebt een kronkel en wordt mijn eerste patiënt," zegt zoonlief.
"Ik dacht dat je schrijver wilde worden, of is dat weer van de baan?" 'Nee nee', zegt zoonlief, "maar ik weet niet hoe ik moet beginnen, of eigenlijk weet ik het wel, mijn eerste zin begint met: zoals elke ochtend word ik wakker, en vermoeid stap ik mijn bed uit, beneden is de eerste ontmoeting met mijn moeder in haar badjas, ik kan het wel uitschreeuwen en wil dat beeld uit mijn hoofd wissen met wat pillen en wodka, ik wil terug naar bed." Zelf kan zoonlief er gelukkig wel om lachen!
Ondertussen duw ik hem mijn laatste blogs onder zijn neus. 'Hier lees' zeg ik gebiedend. 'Godsamme ma!' "Wat een melancholieke teksten, über zwaar hoor die teksten van jou, je zou bijna van een brug afspringen!" "Hoe kom je zo mam?" vraagt hij nog. Ik kijk hem aan, kies elk woord zorgvuldig en zeg duidelijk articulerend " dat gevoel is 21 jaar geleden geboren kind..."EEN-EN-TWINITG jaar geleden!" Zijn gezicht sprak boekdelen.
Nu was het mijn beurt om te lachen.....
woensdag 23 november 2011
Fluistering van de geest
Dwalend en dolend door mijn duistere gedachten,
ben ik het dwaallicht in een rottend moeras.
Een fluistering van de geest die zingt:
wie wil je dat "ik" ben?
Ben ik,
de traan op jouw wang,
die je verdriet doet?
De endorfine in jouw lichaam,
die je gelukkig maakt?
Jouw duivel, jouw godin,
of beide?
De bedwelmende,verstikkende geur van het moerasgas,
dringt diep door tot in mijn hersens.
En hoor de fluistering van de geest die zingt:
ben ik de zweer van jouw bestaan die door ettert,
en je leven laat wegrotten in het oneindige niets.
Mocht het heldere,warme licht weer gaan schijnen,
en het koele blauwe schijnsel van mijn dwaallicht dooft.
Hoor ik dan de fluistering van een engel die zingt:
ben ik de liefde van jouw bestaan, die je warmte
en geborgenheid geeft in jouw wereld,
in mijn wereld.
De fluisteringen sterven weg....
Ben ik iemand, ben ik niemand.
Wie wil je dat "ik" ben?
ben ik het dwaallicht in een rottend moeras.
Een fluistering van de geest die zingt:
wie wil je dat "ik" ben?
Ben ik,
de traan op jouw wang,
die je verdriet doet?
De endorfine in jouw lichaam,
die je gelukkig maakt?
Jouw duivel, jouw godin,
of beide?
De bedwelmende,verstikkende geur van het moerasgas,
dringt diep door tot in mijn hersens.
En hoor de fluistering van de geest die zingt:
ben ik de zweer van jouw bestaan die door ettert,
en je leven laat wegrotten in het oneindige niets.
Mocht het heldere,warme licht weer gaan schijnen,
en het koele blauwe schijnsel van mijn dwaallicht dooft.
Hoor ik dan de fluistering van een engel die zingt:
ben ik de liefde van jouw bestaan, die je warmte
en geborgenheid geeft in jouw wereld,
in mijn wereld.
De fluisteringen sterven weg....
Ben ik iemand, ben ik niemand.
Wie wil je dat "ik" ben?
dinsdag 22 november 2011
Geef haar vleugels
Zij,
vrij en ongedwongen,
dansend met de vlinders.
Zij,
die duikt in de diepste oceanen,
om op de ruggen van dolfijnen,
de oppervlakte te bereiken.
Zij,
klimt langs lianen omhoog,
Slingerend door het oerwoud,
van haar onrust,
terwijl de nachtdieren over haar waken.
Zij,
in haar woestijn,
voortslepend onder de druk,
vindt zij haar kamelen.
Haar fata morgana
van kleuren en schoonheid,
en zij zal stralen.
Zij,
heeft daar vleugels,
om te vluchten.
Vleugels,
om terug te keren.
Zij,
heeft vleugels,
naar de vrijheid.
vleugels,
om te zweven.
Zij,
"mijn dochter",
stralend en mooi.
Geef haar vleugels....
vrij en ongedwongen,
dansend met de vlinders.
Zij,
die duikt in de diepste oceanen,
om op de ruggen van dolfijnen,
de oppervlakte te bereiken.
Zij,
klimt langs lianen omhoog,
Slingerend door het oerwoud,
van haar onrust,
terwijl de nachtdieren over haar waken.
Zij,
in haar woestijn,
voortslepend onder de druk,
vindt zij haar kamelen.
Haar fata morgana
van kleuren en schoonheid,
en zij zal stralen.
Zij,
heeft daar vleugels,
om te vluchten.
Vleugels,
om terug te keren.
Zij,
heeft vleugels,
naar de vrijheid.
vleugels,
om te zweven.
Zij,
"mijn dochter",
stralend en mooi.
Geef haar vleugels....
maandag 21 november 2011
Schreeuw
Gedachten doodstil op een baar.
Wegzakken in de inktzwarte nacht.
Flarden van nevel,
omhullen mijn lichaam
Ik lach,
hysterisch.
Ik schreeuw,
Zonder geluid.
Ik huil,
zonder tranen
Ik voel,
zonder te voelen.
Ik leef.
Bewandel de paden,
naar verleden.
Vindt de weg terug,
via het web dat ons verbindt.
Nooit verbroken.
Nooit gebroken.
Mijn lichaam, mijn geest,
omhult in mist.
Wegzakken in de inktzwarte nacht.
Flarden van nevel,
omhullen mijn lichaam
Ik lach,
hysterisch.
Ik schreeuw,
Zonder geluid.
Ik huil,
zonder tranen
Ik voel,
zonder te voelen.
Ik leef.
Bewandel de paden,
naar verleden.
Vindt de weg terug,
via het web dat ons verbindt.
Nooit verbroken.
Nooit gebroken.
Mijn lichaam, mijn geest,
omhult in mist.
zondag 20 november 2011
Zomaar een dag
Niet groter dan een speldenknop,
maar met een alles vernietigende kracht!
In hoge snelheid door de bloedbaan,
in de hersens opgewacht.
Onherstelbare schade,
ravage in je hoofd.
Hoe groot is de impact van een speldenknop,
die jouw van je "ik" zijn heeft beroofd.
De regelaar, de perfectionist,
veranderd in een volgzame zwijgende man.
Worstelend met zichzelf,
want hij begrijpt er niets meer van.
Mijn steun!
Mijn toeverlaat!
Mijn rots!
Mijn held!
Mijn alles!
Mijn niets!
Mijn vader!
Zomaar een dag,
net als alle anderen.
Een bloedprop die in enkele seconden,
jouw hele leven voorgoed zal veranderen.
Herseninfarct!
Hersenleed!
Zomaar een dag,
is niet meer "zomaar een dag" die ik vergeet....
maar met een alles vernietigende kracht!
In hoge snelheid door de bloedbaan,
in de hersens opgewacht.
Onherstelbare schade,
ravage in je hoofd.
Hoe groot is de impact van een speldenknop,
die jouw van je "ik" zijn heeft beroofd.
De regelaar, de perfectionist,
veranderd in een volgzame zwijgende man.
Worstelend met zichzelf,
want hij begrijpt er niets meer van.
Mijn steun!
Mijn toeverlaat!
Mijn rots!
Mijn held!
Mijn alles!
Mijn niets!
Mijn vader!
Zomaar een dag,
net als alle anderen.
Een bloedprop die in enkele seconden,
jouw hele leven voorgoed zal veranderen.
Herseninfarct!
Hersenleed!
Zomaar een dag,
is niet meer "zomaar een dag" die ik vergeet....
zaterdag 19 november 2011
Het kind van mijn zwarte gedachten
Verscholen en verborgen,
in het diepst van mijn brein.
Zit het kind van mijn zwarte gedachten,
heel angstig,heel klein.
Onlosmakelijk aan een lijn,
verbonden met het verleden.
De zwarte gedachten in te zien,
maar de gedachten niet toe te laten treden.
langzaam kruipend naar het licht,
Proberend angst te overwinnen.
Maar uiteindelijk toch weer voor haar,
zwarte gedachten zwicht.
Vallend in de diepte,
vangende handen te ontwijken.
Die lang geleden haar betaste,
om nooit meer door die ogen,
naar het verleden te kijken
Beroofd van haar onschuld,
beroofd van haar kind zijn,
verwarring ,ontkenning en bang.
Neemt zij haar geheim mee,
in het diepst van haar brein.
Nooit haar geheim bloot gegeven,
nooit gaf zij een kik,
Maar nu te beseffen,
het kind van mijn zwarte gedachten,
dat kind ben ik....
in het diepst van mijn brein.
Zit het kind van mijn zwarte gedachten,
heel angstig,heel klein.
Onlosmakelijk aan een lijn,
verbonden met het verleden.
De zwarte gedachten in te zien,
maar de gedachten niet toe te laten treden.
langzaam kruipend naar het licht,
Proberend angst te overwinnen.
Maar uiteindelijk toch weer voor haar,
zwarte gedachten zwicht.
Vallend in de diepte,
vangende handen te ontwijken.
Die lang geleden haar betaste,
om nooit meer door die ogen,
naar het verleden te kijken
Beroofd van haar onschuld,
beroofd van haar kind zijn,
verwarring ,ontkenning en bang.
Neemt zij haar geheim mee,
in het diepst van haar brein.
Nooit haar geheim bloot gegeven,
nooit gaf zij een kik,
Maar nu te beseffen,
het kind van mijn zwarte gedachten,
dat kind ben ik....
zondag 13 november 2011
Verlangen
Eenmalige ontmoeting
Gevangen door zijn blik
Zijn lach
Tijd noch plaats bestaan
Zijn woorden
Overwogen maar vol beloftes
Zijn lichte aanraking
Een siddering
Een verlangen is geboren
Het verlangen naar....
Gevangen door zijn blik
Zijn lach
Tijd noch plaats bestaan
Zijn woorden
Overwogen maar vol beloftes
Zijn lichte aanraking
Een siddering
Een verlangen is geboren
Het verlangen naar....
woensdag 20 april 2011
Just a perfect day
Ze staart uit het raam naar de grauwe grijze lucht, de donkere dreigende wolken razen voorbij en een melancholiek gevoel maakt zich meester van haar. De lucht huilt, en met haar wijsvinger volgt ze de traan die langs het raam naar beneden glijdt tot deze in het niets verdwijnt. Op de achtergrond hoort ze het nummer 'just a perfect day' ze glimlacht bij de herinnering van 'a perfect day.' .
Haar blik dwaalt af en blijft even rusten op de foto's uit het verleden en in haar ogen wellen nu ook de tranen op. Zij weet dat ze wacht op 'a perfect day.' Een kwestie van tijd, maar voor haar gevoel speelt de tijd een spelletje met haar.Verleden, heden en toekomst zijn zo verweven met elkaar dat tijd niet meer bestaat. Ze slikt verwoed de brok weg die haar keel dicht knijpt, en ze proeft de zilte smaak in haar mond van de tranen die langzaam over haar wangen glijden.
Haar gezicht verscholen achter het lachende masker, die de brokstukken van een roerig leven verbergen. De brokstukken 'gevangen' in een web omhult door aangespannen draden die zo nu en dan rafels vertonen. Keer op keer weet zij die zwakke plekken te verhullen met een laagje zelfspot zodat niemand haar kan raken en alleen zij ziet de schaduw in haar ogen.
Ze kijkt in de spiegel en haar blik wordt gevangen door grote onzekere ogen. Ogen die zich lijken te verwonderen over het feit dat iemand zich soms zo eenzaam kan voelen. Eenzaam ondanks al die mensen om haar heen. Op de achtergrond speelt het nummer 'just a perfect day.'
Haar blik dwaalt af en blijft even rusten op de foto's uit het verleden en in haar ogen wellen nu ook de tranen op. Zij weet dat ze wacht op 'a perfect day.' Een kwestie van tijd, maar voor haar gevoel speelt de tijd een spelletje met haar.Verleden, heden en toekomst zijn zo verweven met elkaar dat tijd niet meer bestaat. Ze slikt verwoed de brok weg die haar keel dicht knijpt, en ze proeft de zilte smaak in haar mond van de tranen die langzaam over haar wangen glijden.
Haar gezicht verscholen achter het lachende masker, die de brokstukken van een roerig leven verbergen. De brokstukken 'gevangen' in een web omhult door aangespannen draden die zo nu en dan rafels vertonen. Keer op keer weet zij die zwakke plekken te verhullen met een laagje zelfspot zodat niemand haar kan raken en alleen zij ziet de schaduw in haar ogen.
Ze kijkt in de spiegel en haar blik wordt gevangen door grote onzekere ogen. Ogen die zich lijken te verwonderen over het feit dat iemand zich soms zo eenzaam kan voelen. Eenzaam ondanks al die mensen om haar heen. Op de achtergrond speelt het nummer 'just a perfect day.'
En zij vraagt zich af of vrienden, 'haar vrienden' nog de vrienden zullen zijn, als het masker valt.....
woensdag 13 april 2011
De knal roze wildvleeshompen
Het was een prachtige maandagmorgen, de zon scheen volop, het verkeer zat mee, op werk liep alles op rolletjes en Wilma en ik keuvelde er lekker op los. Als ik van tevoren had geweten welke grote donderwolk er boven ons hoofd hing had ik die dag mij vast en zeker ziek gemeld! Soms is het maar beter dat je niet alles van te voren weet en toen de vriendin van onze werkgever vroeg welke schoenmaat we hadden, gaven Wilma en ik nietsvermoedend onze maten op. Wilma en ik waren verrukt over het feit dat we nieuwe schoenen kregen om te hamammen, want op de slippers glij je zo uit.
Een paar uur later kwam de vriendin van werkgever terug met de schoenen en schoof ze ons toe, mijn ogen konden niet groter worden en ik moest een paar keer slikken voordat ik dank je wel kon zeggen. Ik keek vol afgrijzen naar het hoopje ellende voor mij en om de boel een beetje op te leuken zaten er bij mij ook nog een vogeltje en zeesterretje op. Wilma deed moeite om haar lachen in te houden en zei "oh er zitten bij mij leuke glitters op, en wat zit er bij jou op Car?" Echt als blikken konden doden had ze nu drie keer zo diep onder de grond gelegen dan dat ze er boven stond, 'de bitch'!
Rond een uur of drie ging ik de boel klaarzetten om te hamammen, en wilde snel naar boven vluchten. "O Carmen vergeet vooral je nieuwe schoenen niet, je kan ze gelijk uitproberen" hoor ik een gierende Wilma brabbelen. 'Trut' sis ik nog na voordat ik de schoenen uit haar handen gris en naar boven vlucht. Als ik mij omgekleed heb kijk ik nog eens in de spiegel, kittig rood topje met een geinig omslagdoek om mijn middel, 'het had er zo leuk uit kunnen zien.'
Ik zucht eens diep en sluit mijn ogen, 'ík' uitgerekend 'ík' die gezworen heeft nooit maar dan ook nooit op zulke 'horrorhompen' te gaan lopen, moet er nu aan geloven. 'Ik' die altijd heb gezegd dat zulk schoeisel verboden moet worden. 'Ik' die mijzelf altijd heb afgevraagd, welke 'sadistische,' 'doorgedraaide' 'vrouwenhater' zulk schoeisel heeft uitgevonden! En voorzichtig steek ik mijn poezelige maatje 36 in de horrorhompen.
Als mijn ogen langs mijn benen naar beneden glijden moet ik een schreeuw onderdrukken en sla mijn hand voor mijn mond. Aan het einde van mijn benen waar eens mijn charmante voetjes zaten, zitten nu twee 'knal roze wildvleeshompen!' Waar ooit twee kleine voetjes in mooi gehakte pumps zaten ,zitten nu twee 'knal roze gezwellen' opgesierd met vogeltjes en zeesterren! En ik huil....
Ik kijk in de spiegel of er nog enige mogelijkheid is hoe ik op een charmante en sierlijke manier kan lopen, helaas kan ik alleen maar concluderen dat het onmogelijk is en als ik in de spiegel kijk terwijl ik aan kom lopen is het alsof er een reusachtige nijlpaard met lepra komt aanstormen! Hoe ik het ook probeer welke pose ik ook aanneem, ik blijf mij een 'tokkie' een 'ma Flodder' een 'nijlpaard met lepra' voelen! Mijn ooit zo charmante en sierlijke loopje is veranderd in een grove loop,waarbij mijn 'afgerotte knal roze wildvleesgezwellen' opgesierd worden met vogeltjes en zeesterretjes die als enigen vrolijk op en neer hopsen bij elke lompe stap die ik zet.
In mijn belevingswereld trilt de vloer, en elke stap dreunt na in mijn hersenpannetje, in mijn belevingswereld zie ik de vloer scheuren onder mijn voeten, waarin ik nu wil verdwijnen. Maar in mijn wereld mag ik een keuze en een menig hebben. Ga ik voor mijn oude vertrouwde slippers met het risico op mijn bek te glijden tijdens het hamammen of de oerlelijke knal roze wildvleesgewellen maar die er wel voor zorgen dat ik stevig met beide beentjes op de vloer blijf staan? Een wereld met zoveel keuzes en meningen maakt het soms nog moeilijker en wat achter blijft is de twijfel.
Het schoeisel van een hamamvrouwtje gaat niet over rozen...... maar over crocs......
Rond een uur of drie ging ik de boel klaarzetten om te hamammen, en wilde snel naar boven vluchten. "O Carmen vergeet vooral je nieuwe schoenen niet, je kan ze gelijk uitproberen" hoor ik een gierende Wilma brabbelen. 'Trut' sis ik nog na voordat ik de schoenen uit haar handen gris en naar boven vlucht. Als ik mij omgekleed heb kijk ik nog eens in de spiegel, kittig rood topje met een geinig omslagdoek om mijn middel, 'het had er zo leuk uit kunnen zien.'
Ik zucht eens diep en sluit mijn ogen, 'ík' uitgerekend 'ík' die gezworen heeft nooit maar dan ook nooit op zulke 'horrorhompen' te gaan lopen, moet er nu aan geloven. 'Ik' die altijd heb gezegd dat zulk schoeisel verboden moet worden. 'Ik' die mijzelf altijd heb afgevraagd, welke 'sadistische,' 'doorgedraaide' 'vrouwenhater' zulk schoeisel heeft uitgevonden! En voorzichtig steek ik mijn poezelige maatje 36 in de horrorhompen.
Als mijn ogen langs mijn benen naar beneden glijden moet ik een schreeuw onderdrukken en sla mijn hand voor mijn mond. Aan het einde van mijn benen waar eens mijn charmante voetjes zaten, zitten nu twee 'knal roze wildvleeshompen!' Waar ooit twee kleine voetjes in mooi gehakte pumps zaten ,zitten nu twee 'knal roze gezwellen' opgesierd met vogeltjes en zeesterren! En ik huil....
Ik kijk in de spiegel of er nog enige mogelijkheid is hoe ik op een charmante en sierlijke manier kan lopen, helaas kan ik alleen maar concluderen dat het onmogelijk is en als ik in de spiegel kijk terwijl ik aan kom lopen is het alsof er een reusachtige nijlpaard met lepra komt aanstormen! Hoe ik het ook probeer welke pose ik ook aanneem, ik blijf mij een 'tokkie' een 'ma Flodder' een 'nijlpaard met lepra' voelen! Mijn ooit zo charmante en sierlijke loopje is veranderd in een grove loop,waarbij mijn 'afgerotte knal roze wildvleesgezwellen' opgesierd worden met vogeltjes en zeesterretjes die als enigen vrolijk op en neer hopsen bij elke lompe stap die ik zet.
In mijn belevingswereld trilt de vloer, en elke stap dreunt na in mijn hersenpannetje, in mijn belevingswereld zie ik de vloer scheuren onder mijn voeten, waarin ik nu wil verdwijnen. Maar in mijn wereld mag ik een keuze en een menig hebben. Ga ik voor mijn oude vertrouwde slippers met het risico op mijn bek te glijden tijdens het hamammen of de oerlelijke knal roze wildvleesgewellen maar die er wel voor zorgen dat ik stevig met beide beentjes op de vloer blijf staan? Een wereld met zoveel keuzes en meningen maakt het soms nog moeilijker en wat achter blijft is de twijfel.
Het schoeisel van een hamamvrouwtje gaat niet over rozen...... maar over crocs......
zondag 10 april 2011
Geen stijl.
"Meeeiiidd ik toch weer een bizar verhaal van een vriendin van mij," zegt Wilma en kijkt me met een triomfantelijke blik aan. Ik ben gek op bizarre verhalen en ga er is lekker voor zitten met mijn cappuccino, het is toch rustig op werk dus vooruit met de geit. "Vertel" zeg ik en Wil klimt naast mij op de barkruk. "Nou mijn vriendin was op een verjaardag en hoorde een verhaal van een kennis dat haar vriendin," ondertussen kijk ik haar aan en denk "volg ik het allemaal nog," "volg je me nog Car?" zegt Wilma die mij bevreemd ziet kijken. "Ja ja ga vooral door" mompel ik.
Nou die vriendin had al weken last van buikpijn en besloot toch maar even langs de huisarts te gaan. De huisarts verrichtte wat onderzoek en kon eigenlijk niks geks ontdekken zal wel stress zijn,ze moest het nog maar een weekje aankijken en anders even terug komen. De buikpijn bleef en werd eigenlijk alleen maar heftiger dus is ze de week daarop weer langs de huisarts gegaan en werd doorverwezen naar een specialist voor verdere onderzoeken. Haar vriend was voor morele steun meegegaan.
De arts riep haar vanuit de spreekkamer om binnen te komen, en de vriend stond ook op om mee te gaan. De arts zei nog, "weet u zeker dat uw vriend erbij mag zijn het is nogal persoonlijk!" Zij vermoedde het ergste maar vond dat de vriend erbij moest zijn want ze hadden geen geheimen voor elkaar. "Het is nogal pijnlijk" sprak de arts, maar er zijn maden op u baarmoeder gevonden die de boel aangevreten hebben en u moet direct opgenomen worden." Ondertussen verslik ik mij in me koekje en Wil kijkt me aan met een dramatische blik. "Rot op" zeg ik, maar haar geknik bevestigd dat ze geen geintje maakt. "Gatverrrrrrr doe es normaal hoe komen die daar" ratel ik door. Het wordt nog veel erger Car zegt Wil. Mijn koekje opzij schuivend gebied ik haar door te gaan met vertellen.
"Nou de vrouw vroeg zich dat natuurlijk ook af," zei Wilma en de arts zei: "de maden komen door een bepaalde bacterie die je oploopt als je geslachtsgemeenschap hebt gehad met dieren of lijken." En nou blijkt die vriend bij een mortuarium te werken en weet je Car nu het ergste, ze stopt even om het nog dramatischer te maken en vervolgt dan "hij werkt bij het mortuarium 'happy end' in Leiden, bij onze 'happy end' benadrukt ze nog eens en ze kijkt me vol afgrijzen aan. Er loopt even een rilling over mijn rug en er schieten allerlei beelden door mijn hoofd, "gadverdamme Wil mijn oma is daar ook heen gebracht ieuwww het idee." "Ja vervolgt Wilma die gozer komt uit Katwijk en zit nu vast, zijn vriendin ligt in het ziekenhuis haar darmen zijn ook aangevreten door de maden."
"Rot op Wil," zeg ik "dat is een broodje aap verhaal, ik geloof er geen snars van." "Ik weet niet Car die vriendin vertelde het en Theo (onze technische man) die zei nog dat het in de krant heeft gestaan, hij noemde zelfs de naam van die gozer en dat hij uit Katwijk komt." "Die Katwijkers zijn allemaal rare lui, ik heb het altijd al gezegd "zeg ik en Wilma knikt nog bevestigend. "Het verhaal laat me niet los," zegt Wilma "en ik heb er is over na zitten denken hoe dat dan gegaan moet zijn, want dat moet ie dan gedaan hebben voordat zo'n lijk gekist wordt." " Welja vies wijf" brul ik "ga jij er even lekker over nadenken hoe zo'n gozer een lijk neukt, zal die wel doen als ze net binnen gebracht zijn, zijn ze nog lekker warm en is de rigor mortis nog niet ingetreden, anders moet hij die benen met geweld uit elkaar trekken en dan hoor je het zo lekker kraken en...." "Car gatverrr doe normaal," zegt Wil en kijkt me met zo'n vieze blik aan, ik begin te lachen "ja hallo jij komt met dat leipe verhaal, trouwens bij een man is het wel handig als die stijfheid al is ingetreden" gier ik uit.
"Nouhou Car kappen, ik heb aan manlief gevraagd of hij mij wil dicht nieten voordat ik ik overgebracht wordt, lazer op ik moet er niet aan denken," zegt Wil. "Ach meid wat maak je je nou druk je voelt er niks van en gun zo'n necrofiel zijn pleziertje." "Rot op hoor Car, ik moet er niet aan denken, dicht nieten die handel." "Ja het is eigenlijk geen stijl, ben je dood word je nog verkracht,denk je eindelijk rust te hebben heb je nog dat gelazer aan je lijf, je heb gelijk Wil we schieten de krammen erin, laten we het zwart op wit zetten. Trouwens we hebben meerdere gaten dus laten we gelijk alles maar dicht nieten, zekerheid voor alles!"
Hierbij verklaren Carmen en Wilma dat na hun overlijden ,al hun lichaamsopeningen worden dicht gestopt en waar het mogelijk is dicht geniet. Het liefst hele dikke krammen erin zodat zij zeker weten dat misbruik na hun overlijden onmogelijk is. Dit moet gebeuren voordat zij overgebracht worden naar het mortuarium!
Was getekend,
Carmen en Wilma
Tevreden met deze overeenkomst kunnen wij gerust dood gaan....
Nou die vriendin had al weken last van buikpijn en besloot toch maar even langs de huisarts te gaan. De huisarts verrichtte wat onderzoek en kon eigenlijk niks geks ontdekken zal wel stress zijn,ze moest het nog maar een weekje aankijken en anders even terug komen. De buikpijn bleef en werd eigenlijk alleen maar heftiger dus is ze de week daarop weer langs de huisarts gegaan en werd doorverwezen naar een specialist voor verdere onderzoeken. Haar vriend was voor morele steun meegegaan.
De arts riep haar vanuit de spreekkamer om binnen te komen, en de vriend stond ook op om mee te gaan. De arts zei nog, "weet u zeker dat uw vriend erbij mag zijn het is nogal persoonlijk!" Zij vermoedde het ergste maar vond dat de vriend erbij moest zijn want ze hadden geen geheimen voor elkaar. "Het is nogal pijnlijk" sprak de arts, maar er zijn maden op u baarmoeder gevonden die de boel aangevreten hebben en u moet direct opgenomen worden." Ondertussen verslik ik mij in me koekje en Wil kijkt me aan met een dramatische blik. "Rot op" zeg ik, maar haar geknik bevestigd dat ze geen geintje maakt. "Gatverrrrrrr doe es normaal hoe komen die daar" ratel ik door. Het wordt nog veel erger Car zegt Wil. Mijn koekje opzij schuivend gebied ik haar door te gaan met vertellen.
"Nou de vrouw vroeg zich dat natuurlijk ook af," zei Wilma en de arts zei: "de maden komen door een bepaalde bacterie die je oploopt als je geslachtsgemeenschap hebt gehad met dieren of lijken." En nou blijkt die vriend bij een mortuarium te werken en weet je Car nu het ergste, ze stopt even om het nog dramatischer te maken en vervolgt dan "hij werkt bij het mortuarium 'happy end' in Leiden, bij onze 'happy end' benadrukt ze nog eens en ze kijkt me vol afgrijzen aan. Er loopt even een rilling over mijn rug en er schieten allerlei beelden door mijn hoofd, "gadverdamme Wil mijn oma is daar ook heen gebracht ieuwww het idee." "Ja vervolgt Wilma die gozer komt uit Katwijk en zit nu vast, zijn vriendin ligt in het ziekenhuis haar darmen zijn ook aangevreten door de maden."
"Rot op Wil," zeg ik "dat is een broodje aap verhaal, ik geloof er geen snars van." "Ik weet niet Car die vriendin vertelde het en Theo (onze technische man) die zei nog dat het in de krant heeft gestaan, hij noemde zelfs de naam van die gozer en dat hij uit Katwijk komt." "Die Katwijkers zijn allemaal rare lui, ik heb het altijd al gezegd "zeg ik en Wilma knikt nog bevestigend. "Het verhaal laat me niet los," zegt Wilma "en ik heb er is over na zitten denken hoe dat dan gegaan moet zijn, want dat moet ie dan gedaan hebben voordat zo'n lijk gekist wordt." " Welja vies wijf" brul ik "ga jij er even lekker over nadenken hoe zo'n gozer een lijk neukt, zal die wel doen als ze net binnen gebracht zijn, zijn ze nog lekker warm en is de rigor mortis nog niet ingetreden, anders moet hij die benen met geweld uit elkaar trekken en dan hoor je het zo lekker kraken en...." "Car gatverrr doe normaal," zegt Wil en kijkt me met zo'n vieze blik aan, ik begin te lachen "ja hallo jij komt met dat leipe verhaal, trouwens bij een man is het wel handig als die stijfheid al is ingetreden" gier ik uit.
"Nouhou Car kappen, ik heb aan manlief gevraagd of hij mij wil dicht nieten voordat ik ik overgebracht wordt, lazer op ik moet er niet aan denken," zegt Wil. "Ach meid wat maak je je nou druk je voelt er niks van en gun zo'n necrofiel zijn pleziertje." "Rot op hoor Car, ik moet er niet aan denken, dicht nieten die handel." "Ja het is eigenlijk geen stijl, ben je dood word je nog verkracht,denk je eindelijk rust te hebben heb je nog dat gelazer aan je lijf, je heb gelijk Wil we schieten de krammen erin, laten we het zwart op wit zetten. Trouwens we hebben meerdere gaten dus laten we gelijk alles maar dicht nieten, zekerheid voor alles!"
Hierbij verklaren Carmen en Wilma dat na hun overlijden ,al hun lichaamsopeningen worden dicht gestopt en waar het mogelijk is dicht geniet. Het liefst hele dikke krammen erin zodat zij zeker weten dat misbruik na hun overlijden onmogelijk is. Dit moet gebeuren voordat zij overgebracht worden naar het mortuarium!
Was getekend,
Carmen en Wilma
Tevreden met deze overeenkomst kunnen wij gerust dood gaan....
zaterdag 19 maart 2011
Zeekoe met morbide obesitas.
Bij het openen van mijn ogen weet ik het al, ik voel het aan mijn lichaam en hoor het in mijn gedachten, het is zo'n dag! Een dag als een zwarte bladzijde uit je boek, scheur het eruit steek de fik erin, een dag om te vergeten een dag om over te slaan.
Een uurtje later strompel ik naar beneden, koffie heb ik nodig, koffie en een peuk. De confrontatie met de spiegel wil ik kosten wat het kost vermijden maar helaas is dat onmogelijk en ik staar in een chagrijnige bek,mijn eigen bek wel te verstaan.
"Ik word oud," roep ik met een snik in mijn stem, vriendlief kijkt niet op of om vanachter zijn krantje en zegt: "is wel te hopen voor je ja." "Is wel te hopen voor je ja" jauw ik hem na, eikel! "Die Japanse aardbeving heeft ook huisgehouden in mijn kop,de kraters vallen erin, ik ga voor de botox,"zever ik door. "Ik ga mijn geld niet verspillen aan zoiets sufs Car," roept vriendlief vanachter zijn krant en voor hem is de discussie daarmee af.
"Ik ben dik, ik lijk wel een varken met die stalpoten, wat zeg ik 'varken' meer een vette zeekoe met morbide obesitas." Ik hoor vriendlief zuchten vanachter zijn krantje en ik weet dat zijn irritatiegrens onderhand bereikt is, maar ik kan niet stoppen het is een dwang ik moet het eruit gooien alsof een giftige slang bezit van mij heeft genomen en er alles uitspuwt.
"Vind je mij dik?" vraag ik aan vriendlief en kijk hem aan, show hem mijn dikke stalpoten , pak een vetrol bij mijn buik en schud het heftig heen en weer. "Nee Car ik vind je niet dik." Ondertussen prop ik een koek naar binnen, het zalige zoet is mijn enige troost in zulke barre tijden van emotionele ontdekkingen. "Dan moet je niet snoepen en meer gaan sporten,"zegt vriendlief doodleuk. "Zie je" roep ik verontwaardig, "je vindt mij dik, anders zou je dat niet zeggen!" Het humeur van vriendlief zakt naar het nulpunt, blert nog "ja joh jij je zin je bent een vieze vette dikke zeug, nou tevreden?" Met enige overdrijving stamp ik naar de keuken en zeg: "nou ben je tenminste eerlijk!"
Dochterlief komt de kamer binnen ziet mijn oorwurmen gezicht en vraagt wat er aan de hand is. "Ik ben te dik zeg ik plompverloren, en Aaltje liniaaltje," ik wijs met priemende vinger naar de bank, vindt dat ook. Dochterlief kijkt met een diepe frons vriendlief aan, maar die spuwt ondertussen vuur, "dat heb ik niet gezegd, brult hij, vrouwen ik zal ze nooit, nee sterker nog ik wil ze never nooit niet begrijpen! "Heb je weer zo'n dag mam?" zegt dochterlief met een zucht, "wordt zeker weer sla vreten vanavond?" "Ja gezond en weinig calorieën" concludeer ik, en zie ondertussen de blik van verstandhouding tussen dochter en vriendlief die net zoveel zeggen als: 'zeg maar niks want wat je ook zegt is toch niet goed.'
Dochterlief probeert me wat op te fleuren door te zeggen dat ik echt niet dik ben en zij vindt mij een mooie moeder. "Weet je mam mijn vrienden willen zelfs mee naar huis om jou te zien, je staat bekend als de "milf.' Mijn hersenen werken inmiddels op volle toeren, 'milf' denk ik godver ook dat nog, moet ik ook nog aan dat beeld voldoen?
"Jullie begrijpen er niks van, helemaal niks!" Ik stamp de kamer uit , terwijl mijn stem een octaaf hoger schiet en de optimisten nog naroep: "juist dat soort opmerkingen maken mij nou zo onzeker....
Een uurtje later strompel ik naar beneden, koffie heb ik nodig, koffie en een peuk. De confrontatie met de spiegel wil ik kosten wat het kost vermijden maar helaas is dat onmogelijk en ik staar in een chagrijnige bek,mijn eigen bek wel te verstaan.
"Ik word oud," roep ik met een snik in mijn stem, vriendlief kijkt niet op of om vanachter zijn krantje en zegt: "is wel te hopen voor je ja." "Is wel te hopen voor je ja" jauw ik hem na, eikel! "Die Japanse aardbeving heeft ook huisgehouden in mijn kop,de kraters vallen erin, ik ga voor de botox,"zever ik door. "Ik ga mijn geld niet verspillen aan zoiets sufs Car," roept vriendlief vanachter zijn krant en voor hem is de discussie daarmee af.
"Ik ben dik, ik lijk wel een varken met die stalpoten, wat zeg ik 'varken' meer een vette zeekoe met morbide obesitas." Ik hoor vriendlief zuchten vanachter zijn krantje en ik weet dat zijn irritatiegrens onderhand bereikt is, maar ik kan niet stoppen het is een dwang ik moet het eruit gooien alsof een giftige slang bezit van mij heeft genomen en er alles uitspuwt.
"Vind je mij dik?" vraag ik aan vriendlief en kijk hem aan, show hem mijn dikke stalpoten , pak een vetrol bij mijn buik en schud het heftig heen en weer. "Nee Car ik vind je niet dik." Ondertussen prop ik een koek naar binnen, het zalige zoet is mijn enige troost in zulke barre tijden van emotionele ontdekkingen. "Dan moet je niet snoepen en meer gaan sporten,"zegt vriendlief doodleuk. "Zie je" roep ik verontwaardig, "je vindt mij dik, anders zou je dat niet zeggen!" Het humeur van vriendlief zakt naar het nulpunt, blert nog "ja joh jij je zin je bent een vieze vette dikke zeug, nou tevreden?" Met enige overdrijving stamp ik naar de keuken en zeg: "nou ben je tenminste eerlijk!"
Dochterlief komt de kamer binnen ziet mijn oorwurmen gezicht en vraagt wat er aan de hand is. "Ik ben te dik zeg ik plompverloren, en Aaltje liniaaltje," ik wijs met priemende vinger naar de bank, vindt dat ook. Dochterlief kijkt met een diepe frons vriendlief aan, maar die spuwt ondertussen vuur, "dat heb ik niet gezegd, brult hij, vrouwen ik zal ze nooit, nee sterker nog ik wil ze never nooit niet begrijpen! "Heb je weer zo'n dag mam?" zegt dochterlief met een zucht, "wordt zeker weer sla vreten vanavond?" "Ja gezond en weinig calorieën" concludeer ik, en zie ondertussen de blik van verstandhouding tussen dochter en vriendlief die net zoveel zeggen als: 'zeg maar niks want wat je ook zegt is toch niet goed.'
Dochterlief probeert me wat op te fleuren door te zeggen dat ik echt niet dik ben en zij vindt mij een mooie moeder. "Weet je mam mijn vrienden willen zelfs mee naar huis om jou te zien, je staat bekend als de "milf.' Mijn hersenen werken inmiddels op volle toeren, 'milf' denk ik godver ook dat nog, moet ik ook nog aan dat beeld voldoen?
"Jullie begrijpen er niks van, helemaal niks!" Ik stamp de kamer uit , terwijl mijn stem een octaaf hoger schiet en de optimisten nog naroep: "juist dat soort opmerkingen maken mij nou zo onzeker....
dinsdag 15 maart 2011
De reddende engelen
Onze kok gaat trouwen, de kok die zo van zijn vrije leventje genoot,veel stappen en zuipen waren hem niet geheel onbekend. Genietend en kwijlend bij het zien van mooie vrouwen in korte rokjes, hij kon er uren naar kijken. Onze kok was niet de mooiste kok en om zijn frustraties af te reageren dat hij toch weer alleen in zijn bed lag, lag onder zijn bed een jaarsalaris aan seksboekjes.
De liefde van zijn leven veranderde alles als een donderslag bij heldere hemel, het zou een mooi sprookje kunnen worden, zij het niet dat zijn aanstaande bruidje zwaar gereformeerd is. Zijn eerste tegenvaller was een grootscheepse opruiming van zijn kamer en met pijn in zijn hart moesten alle seksboekjes de deur uit. Maar nu kan zijn leven als een betrouwbare aanstaande echtgenoot beginnen.
Op de dag des oordeel kwamen wij 'de collega's' het feestzaaltje binnengelopen waar mijn bakkes zo ver openviel dat je de echo van de dj er in kon horen. "Mijn god!" riep ik verbaasd naar mijn collega's "wat is hier aan de hand in godsnaam?" "De begrafenis van mijn opa en oma waren nog gezelliger dat dit trieste gebeuren." De dj probeerde nog een beetje de gang erin te krijgen met wat flauwe muziek op de achtergrond en de rest van de aanwezige gasten zaten goddomme te klaverjassen aan de tafeltjes. Het bruidspaar liep een beetje rond vriendelijk lachend en om hier en daar een praatje te maken.
Hier moest echt wat gebeuren, als goede collega's konden we deze troosteloze ellende niet aanzien. "Wacht maar tot na ons dansje," zei ik, "dan gaan we van god los!" En nadat we omgekleed waren kon de show beginnen. In sexy kleding (mijn bodystocking paste niet onder het sexy jurkje dus om het geheel feestelijk af te maken, dan maar zonder bodystocking in de jurk) hebben wij een spetterende show gegeven, waar het bruidje achteraf gezien vreselijke nachtmerries aan heeft overgehouden, een mooie lapdance voor de kok! De aanwezige gasten zaten in shock aan tafel, Een voordeel ze vergaten te kaarten!
De beer was los! Wij schreeuwden om muziek en de dj droeg zijn steentje bij door in de microfoon te brullen "gaan we nu echt feesten mensen of verneuken we deze hele bruiloft?" Mijn uitbundige ADHD collega Jack, liep gillend naar het podium waar een piano stond, ging erachter zitten en ramde erop los alsof het een lieve lust was, zijn carrière als pianist was van korte duur! Hij werd afgevoerd door de bedrijfsleider van de feestzaal,want dat was niet de bedoeling.
De drank vloeide rijkelijk en er was geen houden meer aan, mijn gewezen werkgeefster stond op de tafels te dansen, ik sleepte wat oude mannen de dansvloer op, en geloof mij of niet, maar ze genoten. Twee van mijn collega's lagen tussen het buffet elkaar wat nader te onderzoeken, naar wat sterk op een kruisbestuiving begon te lijken en ik besloot daar wel even in te grijpen, ik sleepte hem de dansvloer op, hij tilde me de hoogte in om vervolgens rond te draaien, mijn benen zwiepten als elastiekjes heen en weer en vanuit mijn ooghoek zag ik een oudere man van vuurrood tot lijkbleek worden en met wijd opengesperde ogen keek hij direct mijn 'verboden paradijs' in en had een doorkijk tot in mijn baarmoeder. "Stop" gilde ik naar Marco "ik geef ze een ongewilde scene uit de film van basic instinc." "Welliswaar heel wat ongnuanceerder bedacht ik op dat moment maar dan toch. "Kan ons het schelen," blerde Marco boven de muziek uit, "we geven die 'kneuën' de avond van hun leven!" "Ja of een bruiloft met een bizar aantal hartaanvallen." zei ik. "Alles beter dan toen we binnen kwamen Car," brulde Marco weer. Ik moest dat wel beamen en zo zwierden we vrolijk de zaal door.
Ondertussen vloog collega Ronald als volleerd rockartiest op zijn knieën over de dansvloer en eindigde onder de jurk van de bruid en gilde: "wat draagt een gereformeerde bruid nou op haar huwelijksnacht?" Het bruidje leek een zenuwinzinking nabij, verstarde volledig en heeft de hele verdere avond met een rare grimas op haar gezicht zo gestaan. Ik denk zelf dat ze er nu nog staat met een bord ernaast 'De bruid' het had haar droomdag kunnen zijn.
De avond vloog om en voor we het wisten was het einde van deze voor ons zo waanzinnige avond ten einde gekomen. Als afscheidscadeautje kreeg iedere gast een bakvormpje mee in de vorm van een vw kever wat in een grote mand bij de uitgang stond. Mijn collega Marco en ik besloten dat het bruidspaar vast heel moe was en geen zin meer had al die bakvormpjes uit te delen, en zo behulpzaam als wij zijn flikkerde we de hele inhoud van de mand in de tas van collega Diana. Nadat we met zijn allen besloten hadden dat het buiten toch wel erg donker was gristen we de lantaarns van de tafels, en al luid zingend 'stille nacht, heilige nacht' vertrokken wij van de meest oersaaie bruiloft die ik ooit had meegemaakt!
Onderweg werd nog lang na gekletst over de bruiloft en collega Ronald vond echt dat het bruidspaar van geluk mocht spreken dat wij langs waren gekomen, wij hadden die bruiloft toch maar gered van een oersaaie horroravond beweerde hij stellig, en wij waren het volledig met hem eens! Diana sjouwde zich een breuk met haar tas al vloekend en tierend vroeg ze zich toch af wat ze allemaal mee had genomen naar die bruiloft op de heenweg leek hij echt niet zo zwaar. De day after belde zij mij nog op, haar man vroeg zich af of we een bakkerij hadden beroofd want waar anders kwamen al die bakvormpjes vandaan waar de vloer mee bezaaid lag.
De kok heeft niet lang meer bij ons gewerkt, zijn schoonfamilie sprak schande over de avond. Gelukkig konden wij 'De leuke collega's' hem recht in de ogen kijken, wij hadden er werkelijk alles aan gedaan om zijn bruiloft te redden van een blamage!
Om privacyredenen zijn de namen van 'de collega's' veranderd.
De liefde van zijn leven veranderde alles als een donderslag bij heldere hemel, het zou een mooi sprookje kunnen worden, zij het niet dat zijn aanstaande bruidje zwaar gereformeerd is. Zijn eerste tegenvaller was een grootscheepse opruiming van zijn kamer en met pijn in zijn hart moesten alle seksboekjes de deur uit. Maar nu kan zijn leven als een betrouwbare aanstaande echtgenoot beginnen.
Op de dag des oordeel kwamen wij 'de collega's' het feestzaaltje binnengelopen waar mijn bakkes zo ver openviel dat je de echo van de dj er in kon horen. "Mijn god!" riep ik verbaasd naar mijn collega's "wat is hier aan de hand in godsnaam?" "De begrafenis van mijn opa en oma waren nog gezelliger dat dit trieste gebeuren." De dj probeerde nog een beetje de gang erin te krijgen met wat flauwe muziek op de achtergrond en de rest van de aanwezige gasten zaten goddomme te klaverjassen aan de tafeltjes. Het bruidspaar liep een beetje rond vriendelijk lachend en om hier en daar een praatje te maken.
Hier moest echt wat gebeuren, als goede collega's konden we deze troosteloze ellende niet aanzien. "Wacht maar tot na ons dansje," zei ik, "dan gaan we van god los!" En nadat we omgekleed waren kon de show beginnen. In sexy kleding (mijn bodystocking paste niet onder het sexy jurkje dus om het geheel feestelijk af te maken, dan maar zonder bodystocking in de jurk) hebben wij een spetterende show gegeven, waar het bruidje achteraf gezien vreselijke nachtmerries aan heeft overgehouden, een mooie lapdance voor de kok! De aanwezige gasten zaten in shock aan tafel, Een voordeel ze vergaten te kaarten!
De beer was los! Wij schreeuwden om muziek en de dj droeg zijn steentje bij door in de microfoon te brullen "gaan we nu echt feesten mensen of verneuken we deze hele bruiloft?" Mijn uitbundige ADHD collega Jack, liep gillend naar het podium waar een piano stond, ging erachter zitten en ramde erop los alsof het een lieve lust was, zijn carrière als pianist was van korte duur! Hij werd afgevoerd door de bedrijfsleider van de feestzaal,want dat was niet de bedoeling.
De drank vloeide rijkelijk en er was geen houden meer aan, mijn gewezen werkgeefster stond op de tafels te dansen, ik sleepte wat oude mannen de dansvloer op, en geloof mij of niet, maar ze genoten. Twee van mijn collega's lagen tussen het buffet elkaar wat nader te onderzoeken, naar wat sterk op een kruisbestuiving begon te lijken en ik besloot daar wel even in te grijpen, ik sleepte hem de dansvloer op, hij tilde me de hoogte in om vervolgens rond te draaien, mijn benen zwiepten als elastiekjes heen en weer en vanuit mijn ooghoek zag ik een oudere man van vuurrood tot lijkbleek worden en met wijd opengesperde ogen keek hij direct mijn 'verboden paradijs' in en had een doorkijk tot in mijn baarmoeder. "Stop" gilde ik naar Marco "ik geef ze een ongewilde scene uit de film van basic instinc." "Welliswaar heel wat ongnuanceerder bedacht ik op dat moment maar dan toch. "Kan ons het schelen," blerde Marco boven de muziek uit, "we geven die 'kneuën' de avond van hun leven!" "Ja of een bruiloft met een bizar aantal hartaanvallen." zei ik. "Alles beter dan toen we binnen kwamen Car," brulde Marco weer. Ik moest dat wel beamen en zo zwierden we vrolijk de zaal door.
Ondertussen vloog collega Ronald als volleerd rockartiest op zijn knieën over de dansvloer en eindigde onder de jurk van de bruid en gilde: "wat draagt een gereformeerde bruid nou op haar huwelijksnacht?" Het bruidje leek een zenuwinzinking nabij, verstarde volledig en heeft de hele verdere avond met een rare grimas op haar gezicht zo gestaan. Ik denk zelf dat ze er nu nog staat met een bord ernaast 'De bruid' het had haar droomdag kunnen zijn.
De avond vloog om en voor we het wisten was het einde van deze voor ons zo waanzinnige avond ten einde gekomen. Als afscheidscadeautje kreeg iedere gast een bakvormpje mee in de vorm van een vw kever wat in een grote mand bij de uitgang stond. Mijn collega Marco en ik besloten dat het bruidspaar vast heel moe was en geen zin meer had al die bakvormpjes uit te delen, en zo behulpzaam als wij zijn flikkerde we de hele inhoud van de mand in de tas van collega Diana. Nadat we met zijn allen besloten hadden dat het buiten toch wel erg donker was gristen we de lantaarns van de tafels, en al luid zingend 'stille nacht, heilige nacht' vertrokken wij van de meest oersaaie bruiloft die ik ooit had meegemaakt!
Onderweg werd nog lang na gekletst over de bruiloft en collega Ronald vond echt dat het bruidspaar van geluk mocht spreken dat wij langs waren gekomen, wij hadden die bruiloft toch maar gered van een oersaaie horroravond beweerde hij stellig, en wij waren het volledig met hem eens! Diana sjouwde zich een breuk met haar tas al vloekend en tierend vroeg ze zich toch af wat ze allemaal mee had genomen naar die bruiloft op de heenweg leek hij echt niet zo zwaar. De day after belde zij mij nog op, haar man vroeg zich af of we een bakkerij hadden beroofd want waar anders kwamen al die bakvormpjes vandaan waar de vloer mee bezaaid lag.
De kok heeft niet lang meer bij ons gewerkt, zijn schoonfamilie sprak schande over de avond. Gelukkig konden wij 'De leuke collega's' hem recht in de ogen kijken, wij hadden er werkelijk alles aan gedaan om zijn bruiloft te redden van een blamage!
Om privacyredenen zijn de namen van 'de collega's' veranderd.
maandag 7 maart 2011
Ongeleide projectielen
Met één oog open staar ik vanuit mijn bed door het raam naar buiten,het zonnetje schijnt,vogeltjes fluiten en ik besluit vol goede moed op te staan en mijn goede voornemen meteen uit te voeren. Ik zal vandaag de perfecte huisvrouw en moeder uithangen, aangezien dat voornemen nooit lang duurt besluit ik het vandaag zeker een dag vol te houden. Spring onder de douche zet mijn hoofd in de steigers, plamuur de boel dicht en bekijk mezelf in de spiegel. Het resultaat is verbluffend in vergelijking met een uur geleden.
Beneden aangekomen maak ik ontbijt voor dochter en zoonlief, stof de boel en pak de strijkplank.Wat heb ik een godsgruwelijke bloedverziekende hekel aan strijken! Maar met muziekje op de achtergrond en een vrolijk zonnetje maakt het wat minder erg denk ik bemoedigend. Ik vind mijzelf een geweldige huisvrouw op dat moment!
Dochterlief komt naar beneden, kijkt mij met een schuin hoofd ietwat verbaasd aan en ik schenk mijn liefste glimlach. "Het ontbijt staat klaar schat" zeg ik en zie dat ze één wenkbrauw optrekt maar verstandig haar mond houdt. Zoonlief komt de huiskamer binnengelopen met een verwarde kop en een zwaar verkreukt t-shirt aan. "Bas dat is toch geen gezicht" zeg ik quasi boos,"trek dat t-shirt is uit dan zal ik hem gelijk strijken zo kan je echt niet naar buiten!"
Zoonlief spert zijn ogen wijd open en ik hoor hem denken, wat de hel is hier aan de hand, die maakt zich nooit druk om een verkreukt t-shirt. Er komt een sarcastische trek rond zijn mond en als hij hem open trekt weet ik bij voorbaat dat er rottigheid uitkomt. En ja hoor mijn lieveling roept: "lekker boeiuh, ik zeg tegen jou toch ook niet met die verkreukte kop kan je echt niet naar buiten het is geen gezicht!" "Het enige verschil is dat bij jou gladstrijken niet meer helpt." Dochterlief proest haar melk uit over de tafel en brullend van het lachen zegt ze: "ja mam vergane glorie en doe alsjeblieft weer normaal dit is eng!"
Ik sla mijn ogen ten hemel en zeg: lieve God wat de neuk heb ik verkeerd gedaan dat u mij deze twee krengen van pubers heeft geschonken?" "Als jullie maar weten dat dit de laatste keer is dat ik ontbijt maak en strijk, zorg maar lekker voor jezelf harteloze wezens!" Brul ik verontwaardigd. Mijn goede humeur en voornemen hang ik in de wilgen en ik pleur de was terug in de mand trek de stekker uit de strijkijzer, pak mijn boek en ga buiten in het zonnetje zitten. Zoonlief grinnikt en ik hoor hem tegen zijn zusje zeggen: "godzijdank is ze weer normaal, stel je voor dat we elke dag zo'n perfecte truttige moeder zouden hebben,dan zou ze hetzelfde van ons verwachten." Dochterlief slaakt een zucht van verlichting "bij deze ben ik je dank verschuldigt broertje, je hebt ons leven gered van een enorme hel!"
Lachend duik ik achter mijn boek en denk: godsamme wat hou ik toch veel van mijn twee ongeleide projectielen!
Beneden aangekomen maak ik ontbijt voor dochter en zoonlief, stof de boel en pak de strijkplank.Wat heb ik een godsgruwelijke bloedverziekende hekel aan strijken! Maar met muziekje op de achtergrond en een vrolijk zonnetje maakt het wat minder erg denk ik bemoedigend. Ik vind mijzelf een geweldige huisvrouw op dat moment!
Dochterlief komt naar beneden, kijkt mij met een schuin hoofd ietwat verbaasd aan en ik schenk mijn liefste glimlach. "Het ontbijt staat klaar schat" zeg ik en zie dat ze één wenkbrauw optrekt maar verstandig haar mond houdt. Zoonlief komt de huiskamer binnengelopen met een verwarde kop en een zwaar verkreukt t-shirt aan. "Bas dat is toch geen gezicht" zeg ik quasi boos,"trek dat t-shirt is uit dan zal ik hem gelijk strijken zo kan je echt niet naar buiten!"
Zoonlief spert zijn ogen wijd open en ik hoor hem denken, wat de hel is hier aan de hand, die maakt zich nooit druk om een verkreukt t-shirt. Er komt een sarcastische trek rond zijn mond en als hij hem open trekt weet ik bij voorbaat dat er rottigheid uitkomt. En ja hoor mijn lieveling roept: "lekker boeiuh, ik zeg tegen jou toch ook niet met die verkreukte kop kan je echt niet naar buiten het is geen gezicht!" "Het enige verschil is dat bij jou gladstrijken niet meer helpt." Dochterlief proest haar melk uit over de tafel en brullend van het lachen zegt ze: "ja mam vergane glorie en doe alsjeblieft weer normaal dit is eng!"
Ik sla mijn ogen ten hemel en zeg: lieve God wat de neuk heb ik verkeerd gedaan dat u mij deze twee krengen van pubers heeft geschonken?" "Als jullie maar weten dat dit de laatste keer is dat ik ontbijt maak en strijk, zorg maar lekker voor jezelf harteloze wezens!" Brul ik verontwaardigd. Mijn goede humeur en voornemen hang ik in de wilgen en ik pleur de was terug in de mand trek de stekker uit de strijkijzer, pak mijn boek en ga buiten in het zonnetje zitten. Zoonlief grinnikt en ik hoor hem tegen zijn zusje zeggen: "godzijdank is ze weer normaal, stel je voor dat we elke dag zo'n perfecte truttige moeder zouden hebben,dan zou ze hetzelfde van ons verwachten." Dochterlief slaakt een zucht van verlichting "bij deze ben ik je dank verschuldigt broertje, je hebt ons leven gered van een enorme hel!"
Lachend duik ik achter mijn boek en denk: godsamme wat hou ik toch veel van mijn twee ongeleide projectielen!
woensdag 23 februari 2011
De vlieg
Vol trots laat ik mijn nieuwe zonnebril aan dochterlief zien, zo'n enorm geval wat modieus blijkt te zijn en dat ik ook heus wel met mijn tijd meega, zet ik de zonnebril op kijk naar mijn idee erg sexy met mijn lipjes iets getuit naar haar en vraag "En wat vind je van mijn mega coole bril?" Dochterlief kijkt mij wat onderzoekend aan alsof ze wil zeggen: "waar heb ik zo'n moeder aan verdient" zucht wat en zegt "mam op jou leeftijd kan je die taal echt niet meer uitslaan hoor met je 'mega coole bril,' dat hoort gewoon niet!" Zoonlief valt haar bij knikt instemmend en roept: "Je bent overjarig ma,laat dat alsjeblieft aan ons over."
Ik mompel een paar verwensingen iets van "krijgen jullie lekker het lazerus" en vraag: "Nou wat vind je nou van mijn bril?" Mijn schattige dochter giert het uit van het lachen "Je lijkt op een dikke vlieg, met die enorme bril!" Zoonlief rolt over de grond van het lachen "Een dikke strontvlieg" Die twee hebben elkaar weer gevonden denk ik mopperend. Ik berg mijn bril op en dochterlief graait naar de bril, zet hem op kijkt in de spiegel en zegt: "Mooi jij zet die vast nooit meer op en ik heb er weer een mega coole zonnebril bij"
Soms he...soms verlang ik zo terug naar die schattige babytijd toen ze nog niet konden praten!
Ik mompel een paar verwensingen iets van "krijgen jullie lekker het lazerus" en vraag: "Nou wat vind je nou van mijn bril?" Mijn schattige dochter giert het uit van het lachen "Je lijkt op een dikke vlieg, met die enorme bril!" Zoonlief rolt over de grond van het lachen "Een dikke strontvlieg" Die twee hebben elkaar weer gevonden denk ik mopperend. Ik berg mijn bril op en dochterlief graait naar de bril, zet hem op kijkt in de spiegel en zegt: "Mooi jij zet die vast nooit meer op en ik heb er weer een mega coole zonnebril bij"
Soms he...soms verlang ik zo terug naar die schattige babytijd toen ze nog niet konden praten!
zaterdag 12 februari 2011
Discreet
"Heb jij je g-spot al ontdekt, het moet hemels zijn als je die sensatie mag ervaren en het blijkt toch echt te bestaan," Boven mijn dampende kop koffie kijk ik mijn vriendin aan. "Het stukje paradijs op aarde,? Nee het is voor mij een mysterieus zwart gat, het schijnt dat je door het eerste gevoel heen moet, de eerste paar minuten heb je het idee dat je alles onder pist als dat sponsachtige weefsel wordt gestimuleerd, ze hebben er zelfs speciale vibrators voor die gebogen zijn zodat dat ding gelijk je paradijs kan vinden," ratel ik door. Ik zie de ogen van Bar oplichten terwijl zij de laptop erbij pakt.
Na een paar minuten brult ze ""jaaaa dat is hem, hij die ons de hemel en het paradijs laat beleven, " en ze laat mij de foto van de speciale g-spot vibrator zien. Voor mijn ogen voltrekt zich een waar drama van een oerlelijke knalblauwe gebogen staaf, als je er een wit puntmutsje opzet is het precies een smurf. Ontzet staar ik Bar aan, "God Christus Bar je denkt toch niet dat ik mij laat penetreren door een smurfenlul,?" "Alles in het kader van ons g-spot onderzoekje Car, we gaan hem direct bestellen". Ik zucht en zo gezegd zo gedaan, het pakketje wordt morgen geleverd. Heel discreet.
Als de volgende dag de bel gaat vlieg ik naar de deur en een knappe pakket bezorger staart mij aan. "Ah mijn boek zeg ik met een nerveus lachje," Gris het pakketje uit zijn handen en vraag waar ik moet tekenen. De knappe pakket jongen kijkt mij lachend aan en zegt: "Tuurlijk.......een boek." De ellendeling weet het denk ik, kan godver ook niet anders, alles wat discreet wordt thuisbezorgd heeft met erotiek te maken. Lachend neemt de pakket jongen afscheid en met een vette knipoog roept hij: "veel plezier dame met je...eh boek!" Voor de eettafel pak ik het pakketje uit en ik kijk naar die afgrijselijke blauwe smurfenlul, ik kan er niks aan doen maar associeer dat kreng toch echt met smurfen en ik kan er helegaar niet opgewonden van raken. Ik bel Bar op," ik heb um hoor de buit is binnen." "Ohwieee ga je hem gelijk uitproberen Carrie, kom op ik ben zooo nieuwsgierig." kirde ze vrolijk. "Zeg? Hebbie tegen een deur aangelopen ofzo, je denkt toch niet dat ik met jou nog aan de telefoon die smurfenlul in mijn ehhh..." Bar lacht en hangt op met de boodschap dat ik hem moet uitproberen en later terug kan bellen met de uitslag.
Ik lees de gebruiksaanwijzing en denk: wat is dat nou weer pas op met vocht. Een vibrator en dan oppassen met vocht wat moet je er dan mee doen denk ik hardop? Ik sta voor de spiegel en duw de smurfenlul in mijn oor en gier het uit om mijn eigen stompzinnige handeling, als op dat moment dochterlief binnen komt wandelen. "Mam wat ben jij in godsnaam aan het doen?" Ik draai mij langzaam om en staar in een paar wijd open gesperde ogen. "Nou ik eh.." Help hoe red ik mij hier uit, denk ik en ondertussen werken mijn hersenen op volle toeren voor zover dat mogelijk is. 'Oorthermometer!' "Ja een nieuwe oorthermometer en ik test hem even uit," ondertussen besef ik dat het echt een lullig gezicht moet zijn omdat ik nog altijd met die smurfenlul in mijn oor sta. Dochterlief ook niet helemaal van gisteren heeft de verpakking allang op tafel zien liggen en lacht mij vierkant uit. "Klein midlifecrisisje mam," zegt het kreng en loopt naar buiten.
Ik houd de smurfenlul voor mij en alsof ik in die luttele minuten een band met het oerlelijke kreng heb opgebouwd spreek ik hem toe: "Nou jongen ik heb het geprobeerd met je, maar ik denk niet dat het wat wordt tussen ons, ik kan je niet de aandacht geven die jij verdient, als ik je zie moet ik aan een heel smurfenvolk denken en bevordert zeker niet onze relatie, dus bij deze verbreek ik elk contact." Ik stop de smurfenlul netjes terug in de verpakking en morgen gaat hij in het kader van het hergebruik naar de kringloopwinkel. Heel discreet.
Na een paar minuten brult ze ""jaaaa dat is hem, hij die ons de hemel en het paradijs laat beleven, " en ze laat mij de foto van de speciale g-spot vibrator zien. Voor mijn ogen voltrekt zich een waar drama van een oerlelijke knalblauwe gebogen staaf, als je er een wit puntmutsje opzet is het precies een smurf. Ontzet staar ik Bar aan, "God Christus Bar je denkt toch niet dat ik mij laat penetreren door een smurfenlul,?" "Alles in het kader van ons g-spot onderzoekje Car, we gaan hem direct bestellen". Ik zucht en zo gezegd zo gedaan, het pakketje wordt morgen geleverd. Heel discreet.
Als de volgende dag de bel gaat vlieg ik naar de deur en een knappe pakket bezorger staart mij aan. "Ah mijn boek zeg ik met een nerveus lachje," Gris het pakketje uit zijn handen en vraag waar ik moet tekenen. De knappe pakket jongen kijkt mij lachend aan en zegt: "Tuurlijk.......een boek." De ellendeling weet het denk ik, kan godver ook niet anders, alles wat discreet wordt thuisbezorgd heeft met erotiek te maken. Lachend neemt de pakket jongen afscheid en met een vette knipoog roept hij: "veel plezier dame met je...eh boek!" Voor de eettafel pak ik het pakketje uit en ik kijk naar die afgrijselijke blauwe smurfenlul, ik kan er niks aan doen maar associeer dat kreng toch echt met smurfen en ik kan er helegaar niet opgewonden van raken. Ik bel Bar op," ik heb um hoor de buit is binnen." "Ohwieee ga je hem gelijk uitproberen Carrie, kom op ik ben zooo nieuwsgierig." kirde ze vrolijk. "Zeg? Hebbie tegen een deur aangelopen ofzo, je denkt toch niet dat ik met jou nog aan de telefoon die smurfenlul in mijn ehhh..." Bar lacht en hangt op met de boodschap dat ik hem moet uitproberen en later terug kan bellen met de uitslag.
Ik lees de gebruiksaanwijzing en denk: wat is dat nou weer pas op met vocht. Een vibrator en dan oppassen met vocht wat moet je er dan mee doen denk ik hardop? Ik sta voor de spiegel en duw de smurfenlul in mijn oor en gier het uit om mijn eigen stompzinnige handeling, als op dat moment dochterlief binnen komt wandelen. "Mam wat ben jij in godsnaam aan het doen?" Ik draai mij langzaam om en staar in een paar wijd open gesperde ogen. "Nou ik eh.." Help hoe red ik mij hier uit, denk ik en ondertussen werken mijn hersenen op volle toeren voor zover dat mogelijk is. 'Oorthermometer!' "Ja een nieuwe oorthermometer en ik test hem even uit," ondertussen besef ik dat het echt een lullig gezicht moet zijn omdat ik nog altijd met die smurfenlul in mijn oor sta. Dochterlief ook niet helemaal van gisteren heeft de verpakking allang op tafel zien liggen en lacht mij vierkant uit. "Klein midlifecrisisje mam," zegt het kreng en loopt naar buiten.
Ik houd de smurfenlul voor mij en alsof ik in die luttele minuten een band met het oerlelijke kreng heb opgebouwd spreek ik hem toe: "Nou jongen ik heb het geprobeerd met je, maar ik denk niet dat het wat wordt tussen ons, ik kan je niet de aandacht geven die jij verdient, als ik je zie moet ik aan een heel smurfenvolk denken en bevordert zeker niet onze relatie, dus bij deze verbreek ik elk contact." Ik stop de smurfenlul netjes terug in de verpakking en morgen gaat hij in het kader van het hergebruik naar de kringloopwinkel. Heel discreet.
vrijdag 4 februari 2011
Een vredige conversatie met twee zedige pinguins
Naar buiten kijkend zonder enig donderwolkje aan de strakblauwe hemel besloot ik deze dag te gaan genieten! Tuindeuren open boek mee en mij installeren op de tuinstoel onder vredig getjilp van vogeltjes. Mij niet ergeren aan de puberzoon die half liggend met uitdrukking van 'lekker boeihuh' op de bank tv ligt te kijken,maar geenieten van mijn kop koffie en boek. Alsof de duvel er mee speelt gaat de deurbel. Ik kijk naar zoon, zoon kijkt naar mij, ik zucht en hij weet dat ik weet dat hij wint en ik sta op om open te doen.
Voor mij staan twee oude dametjes in het zwart gekleed met zwart hoedje en wit kraagje en in een flits schiet het door mij heen, ach schattig twee zedige pinguins. "Goedemorgen meisje" Meisje? Wat nou meisje ik ben vrouw met klapperende,rammelende eierstokken en al, ik heb twee bloedjes van kinderen geworpen, denk ik geïrriteerd. De ene zedige pinguin begint te ratelen: "wij komen vrede brengen, en morgen kan alles anders zijn ,want hoe zou je het vinden als er morgen over de hele wereld vrede is?" Oh goeie god wat heb ik nou weer aan mijn fiets hangen, denk ik, maar vriendelijk als ik ben zeg ik: "Dat zou mooi zijn, geen oorlog geen verdriet alleen maar vrede en liefde helaas niet haalbaar!"Maar meisje toch natuurlijk is dat haalbaar als je maar gelooft en god heeft besloten dat het tijd is voor een ommekeer, wij komen god bij je thuis brengen en de vrede is in aantocht."zegt de andere zedige pinguin. Geschrokken kijk ik met wijd opengesperde ogen om mij heen, het zal toch niet, waar hebben ze die man gelaten,wat moet ik met die vreemde snuiter in mijn huis? "Ik geloof niet in god." De ene zedige pinguin slaat haar hand voor haar mond en tolt en beetje, met een beetje pech zakt ze inelkaar en kan ik mijn reanimatiecursus in praktijk brengen denk ik bezorgd. De andere pinguin slaakt een kreet en vraagt: "kindje hoe komt dat nou?" "God brengt het beste in je boven,god is liefde en maakt de mens tot een beter mens." Wauwelt de zedige pinguin door." "Dus u wil zeggen dat ik slecht ben omdat ik niet geloof,dat ik alle ellende over mijzelf afroep omdat god niet in mijn hartje woont,?" tier ik vol ongeloof. "Ik haat het geloof, veel ellende, oorlogen,leugens en machtsmisbruik komen voort uit het geloof, neem hier de levenstroom ook zo'n gelovige sekte die je voorhouden dat zij ernstige zieke kinderen kunnen genezen, folders verspreiden met invalide kinderen die weer vrolijk het gebouw uitlopen na een gebed van een godsdienstwaanzinnige charlatan, Als er een hel zou bestaan zouden zij voor eeuwig branden, ik respecteer mensen die geloven maar zeg niet dat ik slecht ben omdat ik niet geloof,"spuug ik uit. De zedige pinguins kijken mij met wijd opengesperde ogen angstig en vol afschuw aan. Ik pletter de deur dicht en briesend als een op hol geslagen paard stamp ik naar binnen. Mijn zoon vraagt grijnzend: "gaat het goed mam?"
Met mijn handen opgeheven naar de hemel als een echte 'dramaqueen' schreeuw ik: "Ik haat zedige pinguins, ik haat gestoord te worden op deze vredige dag, ik haat de haatdragende haters, ik haat diegene die ongelovigen haten."..'Sterf!'...."Ik ben niet slecht!"
Voor mij staan twee oude dametjes in het zwart gekleed met zwart hoedje en wit kraagje en in een flits schiet het door mij heen, ach schattig twee zedige pinguins. "Goedemorgen meisje" Meisje? Wat nou meisje ik ben vrouw met klapperende,rammelende eierstokken en al, ik heb twee bloedjes van kinderen geworpen, denk ik geïrriteerd. De ene zedige pinguin begint te ratelen: "wij komen vrede brengen, en morgen kan alles anders zijn ,want hoe zou je het vinden als er morgen over de hele wereld vrede is?" Oh goeie god wat heb ik nou weer aan mijn fiets hangen, denk ik, maar vriendelijk als ik ben zeg ik: "Dat zou mooi zijn, geen oorlog geen verdriet alleen maar vrede en liefde helaas niet haalbaar!"Maar meisje toch natuurlijk is dat haalbaar als je maar gelooft en god heeft besloten dat het tijd is voor een ommekeer, wij komen god bij je thuis brengen en de vrede is in aantocht."zegt de andere zedige pinguin. Geschrokken kijk ik met wijd opengesperde ogen om mij heen, het zal toch niet, waar hebben ze die man gelaten,wat moet ik met die vreemde snuiter in mijn huis? "Ik geloof niet in god." De ene zedige pinguin slaat haar hand voor haar mond en tolt en beetje, met een beetje pech zakt ze inelkaar en kan ik mijn reanimatiecursus in praktijk brengen denk ik bezorgd. De andere pinguin slaakt een kreet en vraagt: "kindje hoe komt dat nou?" "God brengt het beste in je boven,god is liefde en maakt de mens tot een beter mens." Wauwelt de zedige pinguin door." "Dus u wil zeggen dat ik slecht ben omdat ik niet geloof,dat ik alle ellende over mijzelf afroep omdat god niet in mijn hartje woont,?" tier ik vol ongeloof. "Ik haat het geloof, veel ellende, oorlogen,leugens en machtsmisbruik komen voort uit het geloof, neem hier de levenstroom ook zo'n gelovige sekte die je voorhouden dat zij ernstige zieke kinderen kunnen genezen, folders verspreiden met invalide kinderen die weer vrolijk het gebouw uitlopen na een gebed van een godsdienstwaanzinnige charlatan, Als er een hel zou bestaan zouden zij voor eeuwig branden, ik respecteer mensen die geloven maar zeg niet dat ik slecht ben omdat ik niet geloof,"spuug ik uit. De zedige pinguins kijken mij met wijd opengesperde ogen angstig en vol afschuw aan. Ik pletter de deur dicht en briesend als een op hol geslagen paard stamp ik naar binnen. Mijn zoon vraagt grijnzend: "gaat het goed mam?"
Met mijn handen opgeheven naar de hemel als een echte 'dramaqueen' schreeuw ik: "Ik haat zedige pinguins, ik haat gestoord te worden op deze vredige dag, ik haat de haatdragende haters, ik haat diegene die ongelovigen haten."..'Sterf!'...."Ik ben niet slecht!"
donderdag 3 februari 2011
Mijn mama is een moordenaar
Dat ik een tik heb meegekregen van 'Gilles de la Tourette' welliswaar miniscule, speelt wel eens door mijn gedachten. Mijn hersenspinsels kunnen zulke morbide vormen aannemen dat de honden er geen brood van lusten. Gelukkig blijven ze in mijn gedachten en noem ik het 'mijn stille la Tourette' Alhoewel....
Jaren geleden toen de kinderen nog op de basisschool zaten had ik weer eens zo recalcitrante dag. Een dag waarvan alles mis gaat. Druk, stress en altijd te laat. (Trouwens ook zo'n gave van mij overal en altijd te laat komen) Dus zodoende was ik ook weer laat om de kinderen uit school te halen, ik sprinte de deur uit sprong in mijn auto en met gierende banden reed ik naar school. Op de vronkenlaan was enig oponthoudt en ik zat al weer tierend en scheldend achter het stuur. Fuck politiecontrole, enkele auto's werden richting parkeerplaats gedelegeerd en ik reed door tot het agentje met zijn linkerarm gebaarde dat ik ook de parkeerplaats op moest rijden. Ik glimlachte liefjes reed met een boog de parkeerplaats op om vervolgens achter hem langs door te rijden. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik de verbouwereerde agent mij nakijken en ik zwaaide nog eventjes vriendelijk. Linksaf de straat in en parkeren rennend naar het schoolplein.
Gelukkig waren de kinderen nog niet uit en ik schaarde mij tussen het volk dat zich ouders noemt. Ik was altijd het soort buitenbeentje op school,voelde mij er niet op mijn gemak had nooit contact met al die meest perfecte moeders en nam ook nooit deel aan de koffiegroep. Ik werd dan ook genegeerd alsof ik het laatste exemplaar der melaatsen was.
Ik staarde een beetje voor mij uit en voelde een klopje op mijn schouder draaide mijn hoofd om en keek recht in het gezicht van de verbouwereerde oom agent. "Mevrouw,"zei oom agent "wilt u nu direct met mij meelopen!" Ik glimlachte liefjes en zei: "Nee dat wil ik niet!" oom agent trekt zijn mond open, zonder enige geluid klapt hij hem weer dicht en kijkt mij aan alsof ik ter plekke verander in een buikdanseres van 150 kilo.Met enige stemverheffing en ietwat rood aangelopen hoofd zegt oom agent,"u moet nu met mij meelopen" Ondertussen is het op het schoolplein één gonsende massa van gesis en gefluister alsof ik in een bijenkorf terecht ben gekomen. Ja kijk en roddel maar, denk ik, stelletje hypocriete, arrogante theedozen! Geniet maar van het schouwspel maar ik weet dat jij met je buurman neukt en jij daar met je zogenaamde 'huisvriend' jij laat je onderpissen en spuiten door dat afzichtelijke gedrocht zodat je zelf weer het idee krijgt dat je een vrouw bent! Mijn gedachten worden afgebroken door een kuchende oom agent die zijn geduld aardig begint kwijt te raken. "Al gaat u hier op zijn kop staan, stampen of springen u zult mij aan mijn haren moeten meeslepen, want ik loop niet uit mijzelf mee voordat mijn kinderen uit school komen," fluister ik vervaarlijk. "Mijn bloedjes moeten opgevangen worden en niet verloren op het plein om zich heen kijken waar hun moeder is gebleven, en daarna loop ik bij u langs" Met enige verbazing hoor ik oom agent "dat is goed"mompelen en loopt weg. Het volk dat zich ouders noemt, kijkt een beetje minderwaardig op mij neer, maar ik heb er schijt aan steek mijn neus in de lucht en zie mijn kinderen aan komen lopen.
Met de kinderen elk aan één hand wil ik het plein aflopen als één zo'n levenloos monster op mij af komt lopen en het lef heeft om toch wat opheldering te vragen. "Goh,"zegt zij, "er is toch niks ernstigs aan de hand,?" En als een luid brullend gewond dier bler ik: "nee hoor ik word al maanden in de gaten gehouden, ze zijn nog laat, ik word verdacht van moord op mijn exman." Met de kinderen aan mijn hand en opgeheven hoofd loop ik het plein af, mijn zoon zet een lied in mijn dochtertje gilt hard mee en ik denk: 'what the hell' en huppelend val ik de twee al zingend bij: 'Mijn moeder is een moordenaar,mijn moeder is een moordenaar.'
Jaren geleden toen de kinderen nog op de basisschool zaten had ik weer eens zo recalcitrante dag. Een dag waarvan alles mis gaat. Druk, stress en altijd te laat. (Trouwens ook zo'n gave van mij overal en altijd te laat komen) Dus zodoende was ik ook weer laat om de kinderen uit school te halen, ik sprinte de deur uit sprong in mijn auto en met gierende banden reed ik naar school. Op de vronkenlaan was enig oponthoudt en ik zat al weer tierend en scheldend achter het stuur. Fuck politiecontrole, enkele auto's werden richting parkeerplaats gedelegeerd en ik reed door tot het agentje met zijn linkerarm gebaarde dat ik ook de parkeerplaats op moest rijden. Ik glimlachte liefjes reed met een boog de parkeerplaats op om vervolgens achter hem langs door te rijden. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik de verbouwereerde agent mij nakijken en ik zwaaide nog eventjes vriendelijk. Linksaf de straat in en parkeren rennend naar het schoolplein.
Gelukkig waren de kinderen nog niet uit en ik schaarde mij tussen het volk dat zich ouders noemt. Ik was altijd het soort buitenbeentje op school,voelde mij er niet op mijn gemak had nooit contact met al die meest perfecte moeders en nam ook nooit deel aan de koffiegroep. Ik werd dan ook genegeerd alsof ik het laatste exemplaar der melaatsen was.
Ik staarde een beetje voor mij uit en voelde een klopje op mijn schouder draaide mijn hoofd om en keek recht in het gezicht van de verbouwereerde oom agent. "Mevrouw,"zei oom agent "wilt u nu direct met mij meelopen!" Ik glimlachte liefjes en zei: "Nee dat wil ik niet!" oom agent trekt zijn mond open, zonder enige geluid klapt hij hem weer dicht en kijkt mij aan alsof ik ter plekke verander in een buikdanseres van 150 kilo.Met enige stemverheffing en ietwat rood aangelopen hoofd zegt oom agent,"u moet nu met mij meelopen" Ondertussen is het op het schoolplein één gonsende massa van gesis en gefluister alsof ik in een bijenkorf terecht ben gekomen. Ja kijk en roddel maar, denk ik, stelletje hypocriete, arrogante theedozen! Geniet maar van het schouwspel maar ik weet dat jij met je buurman neukt en jij daar met je zogenaamde 'huisvriend' jij laat je onderpissen en spuiten door dat afzichtelijke gedrocht zodat je zelf weer het idee krijgt dat je een vrouw bent! Mijn gedachten worden afgebroken door een kuchende oom agent die zijn geduld aardig begint kwijt te raken. "Al gaat u hier op zijn kop staan, stampen of springen u zult mij aan mijn haren moeten meeslepen, want ik loop niet uit mijzelf mee voordat mijn kinderen uit school komen," fluister ik vervaarlijk. "Mijn bloedjes moeten opgevangen worden en niet verloren op het plein om zich heen kijken waar hun moeder is gebleven, en daarna loop ik bij u langs" Met enige verbazing hoor ik oom agent "dat is goed"mompelen en loopt weg. Het volk dat zich ouders noemt, kijkt een beetje minderwaardig op mij neer, maar ik heb er schijt aan steek mijn neus in de lucht en zie mijn kinderen aan komen lopen.
Met de kinderen elk aan één hand wil ik het plein aflopen als één zo'n levenloos monster op mij af komt lopen en het lef heeft om toch wat opheldering te vragen. "Goh,"zegt zij, "er is toch niks ernstigs aan de hand,?" En als een luid brullend gewond dier bler ik: "nee hoor ik word al maanden in de gaten gehouden, ze zijn nog laat, ik word verdacht van moord op mijn exman." Met de kinderen aan mijn hand en opgeheven hoofd loop ik het plein af, mijn zoon zet een lied in mijn dochtertje gilt hard mee en ik denk: 'what the hell' en huppelend val ik de twee al zingend bij: 'Mijn moeder is een moordenaar,mijn moeder is een moordenaar.'
maandag 31 januari 2011
De waanzin van een callcenterrobotvrouwtje
Kent u dat? Op je vrije dag lekker bezig zijn, beetje rommelen,lezen of gewoon rondlummelen? Van die dagen kan ik zo genieten, totdat de telefoon gaat.."goedemiddag mevrouw bel ik u gelegen?"Voordat je goed en wel beseft dat je toch weer die telefoon opgenomen hebt met dat onbekende nummer in het display, begint er zo'n spraakwaterval van één of ander callcenter zijn of haar vettige speeksel over je uit te spuwen, met de mededeling dat zij weer zo'n waanzinnige aanbieding voor je hebben. En voordat je goed en wel antwoord kan geven dat het eigenlijk he-le-maal niet gelegen komt, brult zo'n hersenloos robbotje: "fijn want wij hebben de allermooiste aanbieding voor u!"
Zo was ik enige tijd geleden thuis weer lekker aan het rondlummelen en samen met "dochterlief" beetje bank hangen, toen de telefoon ging..."goedemiddag mevrouw bel ik u gelegen?" Eigenlijk wilde ik keihard 'nee' brullen door de hoorn maar bedacht mij, en met een duivels glimlachje ging ik over op een andere strategie. Ik zette een huilerig zeikstemmetje op en zei: "integendeel mevrouw,ik heb toch niks beters te doen dus een beetje afleiding komt heeeeel gelegen." Het callcenterrobotvrouwtje, leek een beetje uit het veld geslagen en werd stil aan de andere kant van de lijn, maar ze hervatte zich snel weer en zei met een aller vriendelijkst stemmetje: "dat is fijn mevrouw want ik mag u namens de 'Nuon" een heel mooi aanbod doen. (Ondertussen keek dochterlief mij heel vreemd aan en ik zag haar denken: godsklere mijn moeder is nu echt rijp voor opname, maar ik lachte naar haar,gaf een knipoog en met wijsvinger op mijn lippen gebaarde ik dat ze even stil moest zijn.) 'Oh', zei ik, "dat is fijn mevrouw een mooi aanbod kan ik heel goed gebruiken,ik heb namelijk een heel erg naar jaar achter de rug moet u weten,en iets moois kan ik heeeel....Het callcenterrobotvrouwtje brak mijn zin af en ratelde door dat ze het heel vervelend voor mij vond, en dat deze aanbieding dus nu heel mooi uitkomt en ik snel de overstap moest maken naar de energiemaatschappij 'Nuon'omdat dat mij heel veel geld kon besparen! "Is dat even fijn mevrouwtje," zei het callcenterrobotvrouwtje," dat u jaarlijks veel geld kan besparen?" wat een alleraardigst aanbod van de 'Nuon' kweelde ik, weet u ik heb niet zoveel centjes sinds mijn man overleden is en zit s'avonds in het donker en de kou om wat centjes te kunnen besparen, heeft u nog wel een man?" vroeg ik met huilerig stemmetje erachteraan. Het werd weer even stil aan de andere kant van de lijn, en ik stelde mij zo voor dat het callcenterrobotvrouwtje zuchtte en naar haar collega met vinger naar haar voorhoofd gebaarde, met een blik, ik heb weer zo'n leip aan de telefoon. "Ehhh mevrouw," zei het callcenterrobotvrouwtje, "ik vind het erg naar voor u allemaal maar ik moet met mijn werk doorgaan, ik ga u nu dus een paar vragen stellen en de antwoorden op een bandje opnemen voor beiden....ik onderbrak haar met zeikerig stemmetje: "u man leeft nog hé? Heeft u ook kindjes? Wij hebben helaas nooit kindjes gekregen tot groot verdriet van mijn man, en soms denk ik wel eens dat hij daar aan gestorven is, ik vind het zo fijn dat u mij even belt en even de tijd voor mij neemt, weet u waarom belt u mij morgen weer niet even? U heeft mijn telefoonnummer toch en ik zou het zo fijn vi...tuuuuut-tuuuut-tuuuuuut....Verbaasd hou ik de hoorn even op afstand om er dom naar te kijken: heeft dat arrogante,misselijkmakend, onbenullige robotvrouwtje nou zo mijn gesprek afgebroken, denk ik beduusd.
Mijn dochter kijkt mij met open mond een beetje lullig aan, ik gier het uit en brul, "yesssss het is mij gelukt," ik trek mijn dochter van de bank en spring wild in het rond met haar.."whoeiiiiiii, brul ik-ik heb een callcenterrobotvrouwtje tot waanzin gedreven!""Mahhaaamm," roept mijn dochter, ondertussen tolt haar hoofd alle kanten op, en slinger ik haar door de woonkamer,en zing keihard: "ja alles-alles kan een mens gelukkig maken...." "Ik denk hé, ik denk dat dat mevrouwtje mij morgen weer terug gaat bellen," zeg ik tegen dochterlief. "Wat denk jij?" Dochter staat even stil kijkt mij met schuin hoofd aan en zegt: "ik denk dat 'ik' de meest maffe moeder van de wereld heb," en loopt hoofdschuddend de keuken in.....
Zo was ik enige tijd geleden thuis weer lekker aan het rondlummelen en samen met "dochterlief" beetje bank hangen, toen de telefoon ging..."goedemiddag mevrouw bel ik u gelegen?" Eigenlijk wilde ik keihard 'nee' brullen door de hoorn maar bedacht mij, en met een duivels glimlachje ging ik over op een andere strategie. Ik zette een huilerig zeikstemmetje op en zei: "integendeel mevrouw,ik heb toch niks beters te doen dus een beetje afleiding komt heeeeel gelegen." Het callcenterrobotvrouwtje, leek een beetje uit het veld geslagen en werd stil aan de andere kant van de lijn, maar ze hervatte zich snel weer en zei met een aller vriendelijkst stemmetje: "dat is fijn mevrouw want ik mag u namens de 'Nuon" een heel mooi aanbod doen. (Ondertussen keek dochterlief mij heel vreemd aan en ik zag haar denken: godsklere mijn moeder is nu echt rijp voor opname, maar ik lachte naar haar,gaf een knipoog en met wijsvinger op mijn lippen gebaarde ik dat ze even stil moest zijn.) 'Oh', zei ik, "dat is fijn mevrouw een mooi aanbod kan ik heel goed gebruiken,ik heb namelijk een heel erg naar jaar achter de rug moet u weten,en iets moois kan ik heeeel....Het callcenterrobotvrouwtje brak mijn zin af en ratelde door dat ze het heel vervelend voor mij vond, en dat deze aanbieding dus nu heel mooi uitkomt en ik snel de overstap moest maken naar de energiemaatschappij 'Nuon'omdat dat mij heel veel geld kon besparen! "Is dat even fijn mevrouwtje," zei het callcenterrobotvrouwtje," dat u jaarlijks veel geld kan besparen?" wat een alleraardigst aanbod van de 'Nuon' kweelde ik, weet u ik heb niet zoveel centjes sinds mijn man overleden is en zit s'avonds in het donker en de kou om wat centjes te kunnen besparen, heeft u nog wel een man?" vroeg ik met huilerig stemmetje erachteraan. Het werd weer even stil aan de andere kant van de lijn, en ik stelde mij zo voor dat het callcenterrobotvrouwtje zuchtte en naar haar collega met vinger naar haar voorhoofd gebaarde, met een blik, ik heb weer zo'n leip aan de telefoon. "Ehhh mevrouw," zei het callcenterrobotvrouwtje, "ik vind het erg naar voor u allemaal maar ik moet met mijn werk doorgaan, ik ga u nu dus een paar vragen stellen en de antwoorden op een bandje opnemen voor beiden....ik onderbrak haar met zeikerig stemmetje: "u man leeft nog hé? Heeft u ook kindjes? Wij hebben helaas nooit kindjes gekregen tot groot verdriet van mijn man, en soms denk ik wel eens dat hij daar aan gestorven is, ik vind het zo fijn dat u mij even belt en even de tijd voor mij neemt, weet u waarom belt u mij morgen weer niet even? U heeft mijn telefoonnummer toch en ik zou het zo fijn vi...tuuuuut-tuuuut-tuuuuuut....Verbaasd hou ik de hoorn even op afstand om er dom naar te kijken: heeft dat arrogante,misselijkmakend, onbenullige robotvrouwtje nou zo mijn gesprek afgebroken, denk ik beduusd.
Mijn dochter kijkt mij met open mond een beetje lullig aan, ik gier het uit en brul, "yesssss het is mij gelukt," ik trek mijn dochter van de bank en spring wild in het rond met haar.."whoeiiiiiii, brul ik-ik heb een callcenterrobotvrouwtje tot waanzin gedreven!""Mahhaaamm," roept mijn dochter, ondertussen tolt haar hoofd alle kanten op, en slinger ik haar door de woonkamer,en zing keihard: "ja alles-alles kan een mens gelukkig maken...." "Ik denk hé, ik denk dat dat mevrouwtje mij morgen weer terug gaat bellen," zeg ik tegen dochterlief. "Wat denk jij?" Dochter staat even stil kijkt mij met schuin hoofd aan en zegt: "ik denk dat 'ik' de meest maffe moeder van de wereld heb," en loopt hoofdschuddend de keuken in.....
Abonneren op:
Posts (Atom)