Fluistering van de geest

Dwalend en dolend door mijn duistere gedachten,
ben ik het dwaallicht in een rottend moeras.
Een fluistering van de geest die zingt:
wie wil je dat "ik" ben?

Ben ik,
de traan op jouw wang,
die je verdriet doet?
De endorfine in jouw lichaam,
die je gelukkig maakt?
Jouw duivel, jouw godin,
of beide?

De bedwelmende,verstikkende geur van het moerasgas,
dringt diep door tot in mijn hersens.
En hoor de fluistering van de geest die zingt:
ben ik de zweer van jouw bestaan die door ettert,
en je leven laat wegrotten in het oneindige niets.

Mocht het heldere,warme licht weer gaan schijnen,
en het koele blauwe schijnsel van mijn dwaallicht dooft.
Hoor ik dan de fluistering van een engel die zingt:
ben ik de liefde van jouw bestaan, die je warmte
en geborgenheid geeft in jouw wereld,
in mijn wereld.

De fluisteringen sterven weg....

Ben ik iemand, ben ik niemand.
Wie wil je dat "ik" ben?