De huis telefoon rinkelt en ik neem op.."hallo met Carmen". "Jezus ma wanneer komt er een tijd dat jij je mobiel is opneemt, je bent altijd en eeuwig onbereikbaar!" "Je hebt mij nu toch aan de lijn zeur dan niet," roep ik verontwaardigd. Zoonlief zucht aan de andere kant van de lijn en vervolgt: "ben je thuis dan kom ik een kop koffie halen?"
Aan de koffie verteld hij hoe zijn sollicitatiegesprek is verlopen en we keuvelen wat over en weer. Opeens zegt hij: "in mijn bed heb ik altijd de wildste ideeën, ik bedenk ze, ben te lui mijn bed uit te stappen om het op te schrijven en de volgende dag ben ik het vergeten." "Joh hoe verrassend," zeg ik sarcastisch. Hij kijkt me aan en vervolgt, "Dankzij jou weet ik nu wat ik wil gaan studeren," 'ik word psychiater!' "Hoezo dankzij mij?" vraag ik een beetje argwanend. "Jij hebt een kronkel en wordt mijn eerste patiënt," zegt zoonlief.
"Ik dacht dat je schrijver wilde worden, of is dat weer van de baan?" 'Nee nee', zegt zoonlief, "maar ik weet niet hoe ik moet beginnen, of eigenlijk weet ik het wel, mijn eerste zin begint met: zoals elke ochtend word ik wakker, en vermoeid stap ik mijn bed uit, beneden is de eerste ontmoeting met mijn moeder in haar badjas, ik kan het wel uitschreeuwen en wil dat beeld uit mijn hoofd wissen met wat pillen en wodka, ik wil terug naar bed." Zelf kan zoonlief er gelukkig wel om lachen!
Ondertussen duw ik hem mijn laatste blogs onder zijn neus. 'Hier lees' zeg ik gebiedend. 'Godsamme ma!' "Wat een melancholieke teksten, über zwaar hoor die teksten van jou, je zou bijna van een brug afspringen!" "Hoe kom je zo mam?" vraagt hij nog. Ik kijk hem aan, kies elk woord zorgvuldig en zeg duidelijk articulerend " dat gevoel is 21 jaar geleden geboren kind..."EEN-EN-TWINITG jaar geleden!" Zijn gezicht sprak boekdelen.
Nu was het mijn beurt om te lachen.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten